ΑΝΘΡΩΠΟΡΚΙΑ

Κι άν με γραπώνεις βάναυσα ιστορικά και σφίγγεις,
κι άν με αρμέγεις σπάταλα και με στραγγίζεις,
κι άν με συνδέεις με πληγές και με μαρτύρια ,
κι άν μου πουλάς γιά θέλγητρα βασανιστήρια ,
Εγώ , Εγώ με το τηλέφωνο στα σκέλια αγναντεύω,
μέσ`από την φαντασία , πού γκρεμίζεται και σπεύδω.
Διακινδυνεύω .
Εγώ , Ελεύθερος και σκλάβος του επαίνου ,
με το μικρόφωνο στ`ακουστικό του χθές μου .
Άααχ , αφουγκράζομαι , διαβλέπω ,
είναι η ανθρωπορκία σε στάδιο δουλάθλου .
Κι άν με σταυρώνεις στις γραφές στούς νόμους στα σχολεία ,
κι άν με ρυθμίζεις έγκαιρα στην κάθε συμπαιγνία ,
κι άν με ελέγχεις με πομπούς και με μυστήρια ,
κι άν μ`αφορίζεις άγια στα θεία δικαστήρια,
Εσύ , Εσύ ο αιμοβόρος επετειοκράτης ,
πού με φετίχια πλουμιστά κ`εικόνες με ρημάζεις ,
Με δυναστεύεις.
Τάχα, στα τερτίπια του γαλαζοαίματου τρομάζεις ,
τον αντικαθιστάς ψηφίζοντας τις μνήμες , που χλευάζεις .
Άααχ , εξήντα μία σπείρες στρέφω ,
κι η ανθρωπορκία σε ελιγμό υπηκόου .
Κι εγώ , Εγώ με τα πινέλα πού δεν νιώθω να διαλέγω ,
μέσα στα χρώματα τσαλαβουτώ και υπεκφεύγω.
Διακινδυνεύω
Εγώ ελεύθερος και σκλάβος του επαίνου ,
ηχολογώ σε στίχους συρματοπλεγμένους .
Δούλοι , Δούλοι και υποίκοοι μες το καφενείο ,
μιάς Ελλάδας πολύυυυτεκνης με παρθένο αιδοίο .
Άααχ , εξήντα μία σπείρες στρέφω ,
κι η ανθρωπορκία : βία ψηφοθηρίας .
Δούλοι - Δούλοι κι αντιπρόσωποι στο βήμα στα θεωρεία ,
μιάς Ελλάδας αααανάσκελα σε τιμή ευκαιρίας .

ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΚΑΙΓΟΜΑΙ , ΦΩΣΦΟΡΙΖΩ ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ

Συνορεύουνε οι λέξεις , αν τις έννοιες αρμέξεις ,αν καίγεσαι να τις τραγουδάς΄

μα ίσως νάναι πιά αργά να βρεθείς στο απόσπασμα.

Μακρινό το παραμύθι , μεταλλάζει - βασανίζει ,

πνίγεσαι μέσα σε μιά γουλιά , γιατί διψάς του κερατά ,

ερμαφρόδιτος με βράγχεα. '

Αχ οι λέξεις έχουν ρίζα , πρώτο τους μέλημα η ελπίδα,

πρόσεξε μόνο ότι γράφεις μετρά , πρέπει να παλέψεις με σπαθιά ,

πρέπει αχνίζον το αίμα να κυλά .

Αλληγορικές οι εικόνες , η σημαία φόντο σ`όλες ,

τα νησιά αρμενίζουν ερωτικά .

Δέσμιος στα υπόγεια της φάκας , στην αναμνηση της μάνας!

Στις επάλξεις καίγομαι ,

φωσφορίζω στα στενά και πορεύομαι και τραγουδώ ,

δεν βολεύομαι στον κόσμο αυτό, και μορφάζοντας παλινδρομώ ,

δεν ανέχομαι τον εμπαιγμό .

Απωθούνται οι σκέψεις, αν πράξη επιλέξεις να κάνεις ότι τραγουδάς .

Στου μηδέν τα μεγέθη , εξισώσεις δέν βλέπεις

στο f φεύ του όποιου άγνωστου, λαμπάδα για το διάβα σου , αενάως να διαφεύγεις . Ανθροπόμορφα όλα , πυρ καρμανιόλα , μείζονες λατρείες και στρες,

έκσταση στην άσφαλτο, λανθάνουσες ημέρες .

Αιμοδότες πατέρες , ζωογόνες μητέρες , μα οι απόγονοι δεν το τολμούν,

προτιμούν ασύλληπτοι στο έρεβος στο χάος.

Στα λιβάδια σκέπτομαι ότι η άνοιξη ελπίζει,

συνδιαλέγομαι και απορώ , θάμαι και αύριο ο ίδιος εγώ ,

να πορεύομαι να τραγουδώ , να βολεύομαι στον κόσμο αυτό .

WHERE HAVE YOU BEEN HIDING ?

This guitar has grown old enough , playing through these years tunes I have done.

This guitar still seems to be brand new , wondering in extacy what is she expected to do.
She has been traveling around this land , miles and miles ,she never has denied ,
crazy lyrics out of tune beleive me , sounded so beautiful in perfect harmony .
And the time passes like the train that went by , nobody stays exept of me behind,
noone to look , noone to smile , where have you all been hiding through all my life ,
so well - so well !
Twelve old friends strung restrung and ready ,
divine their voices mumbling notes unsaid.
Twelve new friends , they serve me nice and safe ,
τhey are mine willingly and I am born for them.
They have been singing winter autumn , spring
and during summer nigths they dance before the king
magical - lunatic acrobatic dances, mystery ceremonies based on living blood miss.
And time passes like a howling marching croud , nobody stays mute exept me ant the flute ,
τhe croud ooooooooooous default is the tune ,
where have you all been hiding through all my life , so well , so well!

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ : Ο ΣΠΟΥΤΝΙΚ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΑΚΟΜΑ του Γρηγόρη Καγγελάρη

Με δεδομένη την ανθρώπινα δοκιμασμένη , σχέση με τον αιώνιο έφηβο καθρεπτιζόμενο ως αιωνόβιο παιδιόθεν σοφό , στο βιβλίο της αυτομυθιστοριογραφημένης ζωής του / μας , πού είμαστε τυχεροί να προλάβουμε να διαβάσουμε , η αντικειμενικότητα ή η υποκειμενικότητα δοκιμάζονται και τελικά δεν χωρούν στο δραματικό γίγνεσθαι της ασθμαίνουσας , εγκυμομούσας και συγχρόνως τίκτουσας την υγρασία της γραπτής κρυστάλινης φωνής του, πραγματικότητας .
Ο Γρηγόρης Καγγελάρης σηκώνει το ευρύστερνο υψηλότατο και πολυτάλαντο εγώ του , σημαία δεμένη στο κοντάρι του επί κοντώ και μετέρχεται , μετουσιώνοντας την επίγνωση της αδυναμίας του σε στίλβουσα αλλά και απαστράπτουσα θετική δράση , ανάλογα από ποιά οπτική γωνία και σε ποιά απόσταση είναι σε θέση ο αναγνώστης να τολμήσει να τοποθετήσει τον εαυτό του , διαβάζοντας : Ο Σπούτνικ ταξιδεύει ακόμα .
Ευτυχώς ο Γρηγόρης Καγγελάρης είναι στην απαιτούμενη θέση ισχύος , ώστε στην ενδεχόμενη έλλειψη ευέλιξίας του αναγνώστη , να επεμβαίνει ο ίδιος με την αριστοτεχνική εναρμόνιση του ρέοντα λόγου του, ώστε αυτός να ηχεί ανολόγως , ως καλοκουρδισμένο τάλαντο πρόσκλησης στην θεατρική αρένα ή στην τράπεζα των συνδαιτυμόνων , όπου ο οίνος μετουσιώνεται στο αδελφικό αίμα πού μας ενώνει .
Ας ταξιδέψετε λοιπόν και εσείς με τον Σπούτνικ στο ταξίδι , πού σας χαρίζει .

ΤΟ ΑΚΡΟΠΡΩΡΟ ΤΟΥ ΤΟΞΟΥ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Καθώς << ο Σπούτνικ ταξιδεύει ακόμα >> , ποιός θα μας πείσει ότι μπορεί και να είναι αργά να βρεθούμε στο πλήρωμά του . Στου ψηφιακού παλκοσένικου τη ράχη η αυτοέκθεση λειτουργεί σε ήχο ύποπτα πλάγιο .

Τί κι`άν χαμογελάμε σαν παιδιά σε κάθε ηλικία . Σε κάθε μιά από τις ζωές πού ζήσαμε χωριστά ,δεν μπορούσαμε παρά να είμαστε συνεχώς μαζί . Στα πιό αγνά και αισιόδοξα οράματα φωλιάζει και η ανατολή και η δύση .

Με ιαχές κλασσικής επίθεσης σχεδιάζονται τα αόρατα . Βομβούν και βρυχώνται γιά να περνούν απαρατήρητα . Η δίοδος γιά την έξοδο διέρχεται από εκεί πού το σκοτάδι είναι πιό πυκνό . Καί να ! Το ακρόπρωρο του φάσματος του τόξου της βροχής μας ταξιδεύει στο φώς .