Μ Ο Υ Σ Ι Κ Η Α Π Ο Κ Α Λ Υ Ψ Η

Μέσα εδώ είσαι κρυμμένη , μέσ`το σκάφος στη ταστιέρα ,
στα διαστήματα, πού ιππεύει ο ρυθμός.
Στά κλειδιά , μέσ`τα γρανάζια , στις χορδές σε νεκροφάνεια ,
μέσ`τις κλίμακες , πού βγάζουν σε γκρεμό.

Κι`εφευρίσκω στον παλμό μιάς αόριστης ανάγκης
τρόπους να αιμοδοτώ μέσ`τα όρια , που διατάζεις,
και τρεκλίζω στο σκοπό και μορφάζω όλο ευγένεια
διατρυπώ το σχήμα αυτό , πού είσαι μέσα του ιέρεια.
Μα μη θαρείς , πώς το αίμα αυτό έχει τάσεις και οράματα,
τύπου μετουσίωσης - μοιραίας - σε νερό τόσο υπάκουα.
Ζύγιζε λοιπόν σεμνά ΟΧόοοοοο λεμφοκύταρα σε μείζονα,
και το πλάσμα διαυγές - δικαίως - να το γεύεσαι φιλήδονα,
μιά και γέννησα ρυθμό ΕΧέεεεεεε αιωρούμενο στο τίποτα,
πού`χει μάνα δίκτυο ινώδες τρομαγμένο απ`την ερπύστρια .

Τραγούδι - τραγουδάκι - ίαμβοι και λυρισμοί,
μέσα απ`το δισάκι , κάπου στη χολή ,
γνώση - απορία - παγιδευμένη οργή ,
μέτρο στο στιχάκι : Μουσική Αποκάλυψη !!!
Δεν με ρωτά κι`εγκυμονεί κι`ενσκήπτει νύχτα και φοβίζει.
Τόνοι στεγνοί , αρμονικοί , μέσ`απ`τού χρόνου τους την πρώτη ΗΒΗ !!!!

Η φωλιά σου εκτεθειμένη στούς αυλούς στα ηλεκτρόνια,
και στά πλήκτρα , πού οδηγούν σε έρεβος ,
στα πετάλια στούς ασκούς σου στούς αδειούχους κυνηγούς σου
και σε μένα και στούς τόσους μου ληστές.

Καί ορμάω γιά χορό τότε , πού τα φώτα σβήνουν ,
αεροβατώ σ`ωκεανούς μέσ`των παύσεων τους γρίφους ,
γιά να αγγίξω το στιλπνό τα μάλα ανέκφραστο κορμί σου ,
και να μπώ στόν πειρασμό να κουρδίσω κάποια ΜΙ σου.
Αχ συμφωνίες και άριες ΑΧάαααα κονσέρτα και πρελούδια ,
Μότσαρτ , Μπετόβεν , Μπάχ , Μπερλιόζ , Βάγκνερ, Σοπέν ,Φόν Κάραγιαν,
νέγρικα μπλούζ , μπουζούκι , ούτι , τζαζ ρόκ , πάνκ-ίμο ντίσκο είδωλα ,
Σινάτρα , Χέντριξ , Μπήτλς και Στόουνς , Χατηδάκης Θοδωράκης σε άσματα.
Αχ πώς διανύθηκαν θολά ΑΧάαααα τα χρόνια , πού δραπέτευσαν ,
μέσ`από εφήμερους σταθμούς Αλίμονο σε όνειρα , που πέταξαν.

Τραγούδι - τραγουδάκι - το ντέφι μοναχό ηχεί.
Ατσίγγανε λιποτάκτη χόρευε δόσ`μου ζωή.
Άγνοια - ηρεμία - απροσδιόριστη φυγή.
Σπινθήρας στο σκοτάδι : Μουσική Αποκάλυψη!!!!!
Δεν με ξεχνά, η νύχτα περνά , κι `ενσκήπτει ημέρα και σφυρίζει.
Με λέξεις γυμνές , φράσεις κομψές , με όργανα μιάς λύσης , που ΕΛΠΙΖΕΙ !!!!!

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΕΑΤΗΣ ΣΤ`ΑΛΩΝΙ

Διαμαρτύρομαι αγέρωχος ενάντια στη φύση ,

που ότι δεν ειναι μαχητό αργά το μεταλλάζει ,

κι`ενώ η μετάλλαξη μαίνεται κι`αιώνια καλπάζει ,

αποφασίζει απόλυτα ποιός χάνεται , ποιός ζεί .

Δέν τους μπορώ τους εμπαιγμούς στ`αλώνι .

Νάτος ο κόσμος θεατής στα θεωρεία της βουλής .

Δέν τους μπορώ τούς εμπαιγμούς στ`αλώνι ,

στ`αλώνι εςίμαι Διγενής , Δαυίδ , πολεμιστής .

Νάτος ο κόσμος θεατής στά θεωρεία .

Διορθώνω την πορία με εξάντες με ραντάρ .

Φώς χύνομαι και χυμάω να σ`αρπάξω .

Δρώμενα συνβαίνουν ανξάρτητα απο εμάς ,

κάπου στο ενυδρείο μας , πού ψάχνω .

Στηρίζομαι μεταίωρος στο θείο δεκανίκι ,

που καθε τί πολύτιμο με γρίφους το κοσμεί ,

που κρύβεται στη μύηση των εκλεκτών της Δύσης ,

κλέβοντας καθ`υποτροπή απ`την Ανατολή .

Στό πιό αγνό θανατηφόρο σου όραμα ,

Νάτος ο κόσμος θεατής στα θεωρεία της βουλής ,

Σόδομα - Γόμορα της Γραφής, ραδιενέργεια της στιγμής .

Νάτος ο κόσμος θεατής στ`αλώνι .

Μέ βαρύτητα και έλξη κι`αστραπής φωτόνια ,

μ`ουρανούς σημαδεμένους ταξιδεύω .

Τί βιασύνη! Χρώματα πρωτόγονα .

Τί κι`αν ζείς εσύ κι`εγώ πεθαίνω!

ΟΤΙ ΚΙ` ΑΝ ΕΙΜΑΙ.

Κι`ότι άν είδα, ήταν όραμα τυφλών,

Κι`ότι δεν είδα μετουσιώνεται στο είμαι,

Κι`άν ότι είδα σας το εμπιστευθώ,

τότε δεν θ`άμαι εγώ αυτός που είμαι.

Κι`ότι αν είμαι, δέν είναι ορατό,

Κι`ότι δεν είμαι είναι αυτό που θέλεις,

Κι`άν ότι είμαι σας το εκμυστηρευτώ,

τότε δεν θ`άμαι εγώ αυτό που βλέπεις.

Κι`ότι αν λέω μοιάζει τραγούδι των τραυλών,

Κι`ότι δεν είπα το προδίδει ο θυμός της πανσελήνου,

Κι`άν ότι πώ θα σας το εγγυηθώ,

τότε είμαι ο βοών στο μέσον της ερήμου.

Κι` ότι άν άκούω , σβήνει ανάδελφη ηχώ,

Κι`ότι δεν άκουσα άδει ριζίτικα στο Σπήλι,

Κι` άν ότι άκουσα σαλεύει μέσ` απ`το πνευστό,

τότε θα είμαι Κέρβερος στην δυαδική μου πύλη.

Κι`ότι άν γράφω , ενέχει νόημα κρυφό,

Κι`ότι δεν έγραψα διαβάζεται στο κύμα ,

Κι`άν ότι έγραψα βροντάει από καϋμό,

τότε δεν ξέρω τι είμαι σε τροχειά και είναι κρίμα.