Στίς σπειροειδείς αδιαφανείς δίνες του απαθή πανδαμάτορα χρόνου σχεδόν κοιμούνται.
Πότε - πότε γεννιέται κάτι ενδιαφέρον , σαν αιτία σημαντική , γιά να ξυπνήσουν .
Μέσα στον διαχρονικό λήθαργό τους τρέφουν στοργικά αυτή την ελπίδα .
Εύχονται ή μάλλον προσεύχονται να ανοίξει , έτσι απροσδόκητα , μια ρωγμή ,
καί μέσα απ`αυτή τη σχισμάδα ν`ακούσουν το θερμό λαχάνιασμα των ζωντανών .
Να λοιπόν. Μεσ` το άτακτο κροτάλισμα των βιβλικών κεραυνών μας αναγνωρίζουν .
Μας βλέπουν στο φως των αυτογενών αστραπών . Δυό οδοιπόρους με μαύρα καπέλα .
Να βαδίζουμε διερωτώμενοι φωναχτά , πώς να σκαρφαλώσουμε τις βρεγμένες ξερολιθιές στην ανηφόρα .
Η νεαρή βροχούλα μας χαϊδεύει δειλά , προσθέτοντας την υγρή ευωδία στο τοπίο ,
ξυπνώντας την αίσθηση της όσφρησης με τον τραγουδιστό ήχο της πάνω στ`αγριολούλουδα .
Συριστικοί ήχοι παράγονται απ` το παραμέρισμα του σμήνους των λιγερόκορμων, φουντωτών φυτών της πολύχρωμης ψηλής μουσκεμένης βλάστησης , πού υποκαθιστά τα καρβουνιασμένο δένδρα .
Φθάσαμε στην αρχαία Καρυόπολη .
Βουβή η βυζαντινή εκκλησία και τα πέτρινα χαλάσματα .
Μας υποδέχονται με καθολικά ορθόδοξα αγκαλιάσματα και μυροφόρα δάκρυα .
