ΔΙΟΔΙΑ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ

Όλοι έχουν χάσεi τα χρήματά τους,

το γόρδιο δεκανίκι της νόμιμης σκλαβιάς τους ,
την διακόσμηση της κύκνιας μαγκιάς τους
και οι ματαιότητες τ` αφεντικά τους .
Διόδια της λευτεριάς , που πλήρωνα τοίς μετρητοίς .
Τί ύποπτες προφάσεις , ότι άλλοι φταίνε για την σκλαβιά μου.
Ολοι έχουν βιάσει την ταυτότητά τους ,
το πόθεν έσχες της πατρότητάς τους ,
το σταυροδρόμι της λευτεριάς τους
και να σκεφθούνε δεν τολμούνε .
Τους τεντωμένους κάβους , τάχα να σπάσω δεν μπορώ
και καλοτάξιδη σκέψη , να πετώ χωρίς βαρύτητα .
Όλοι έχουν τάση τίποτα να μην αλλάξη.
Υπόγεια φάση. Προσωπικότητας σχάση.
Φιλήδονη βία , βίος και πολιτεία.
Καί γιά ν`αγαπηθούνε δολοφονούνε .!
Να διάγω ανέμελος , μέσα σ`οράματα και σ`οπτασίες λυγερές ।
Βρυχόμενος , κεραυνός απαστράπτων , αθάνατος φωτοδότης ।
Στης λυγαριάς το κλαράκι να κελαϊδώ , την άνοιξη ν`αγναντεύω ,
παρέα με τον Αίολο να συγχορεύω ,
στις εορτές , στους τρύγους , στα μυστήρια , στούς ποταμούς.
στο γάργαρο ρυάκι , στις πηγές του Λάδωνα ,
στού Αχέροντα τους μύθους .
Όλα ένα τίποτα , φτιαγμένο με την σμήλη ,
από ικανούς σαν τον Ήφαιστο ,
ανάθημα στούς θνητούς.
Όλα ένα τίποτα , πού άδουνε τα χείλη ,
με τόσο λυρισμό σ`ανάπαιστο,
πού αναγεννάει θεούς !
Έχουμε μέλλον , αβέβαιο μέλλον ,
αόρατο , επικίνδυνο , σύγχρονο μέλλον ,
αόριστο , αυθάδες , βιαστικό μέλλον ,
αλλά , έχουμε πράγματι μέλλον ;

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΑΓΚΕΛΑΡΗ ΓΙΑ ΤΟ << ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΣΠΟΥΤΝΙΚ , ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΑΚΟΜΑ >

Ίσως να είναι τόσο μοναχικά τα δένδρα ,

αλλά αγναντεύουν το φυσικό τους περιβάλλον ,

αγγίζοντας το ένα τα κλαδιά και τις ρίζες του άλλου ,

όλο μυστήριο και πάθος ,

δομημένο από τα κύταρρά τους ,

καθώς αυτά μετουσιώνονται σε χρώματα , υδάτινους ναούς και ζωή,

όπως αυτή , σε τόσες εκφάνσεις της , ενσκίπτει άδουσα ,

στο ταξίδι του Σπούτνικ .

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ

Ξημέρωσε χειμωνιάτικη ημέρα μεσ`την άνοιξη και είναι κατάλευκη .

Οι ευπρόσδεκτες αγνές χιονονιφάδες εκφράζουν την αγνότητα της γιορτής .

Οι αποχρώσεις του λευκού έχουν αναρριχηθεί στον ουρανό της Αθήνας και όχι μόνο .

Αγγαλιά με τους υγρόυς ανέμους μας ραντίζουν εξιλέωση και κάθαρση .

Οι ιαχές της απεργίας των γυναικών του Μάρτη του 1857 στις 8 ,

οι << νόμιμης >> βίας αστυνομικές επιθέσεις γιά την καταστολή της ,

η πρόταση της Κλάρας Τσέκιν το 1910 , υπάρχουν στίς μνήμες .

Η γιορτή καθιερώθηκε , οι ανδροκρατούμενες εξουσίες έχουν εκτεθεί διαχρονικά .

Οι πολίτες θυμούνται ότι η γυναίκα έχει αδικηθεί και αδικείται ακόμη .

Γιρτάζουμε σήμερα αγγαλιά με τίς γυναίκες όλου του κόσμου

Η αγάπη , τα άνθη , το χαμόγελο , η εκτίμηση , η αναγνώριση ,

έχει σημασία , όταν είναι τρόπος καθημερινής συμπεριφοράς ,

πέρα από τούς όποιους εορτασμούς , πού γίνονται σήμερα .

Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας είναι κάθε μέρα .

ΤΑ ΚΟΥΛΟΥΜΑ ΚΑΙ Η ΜΥΗΣΗ

Καλές Απόκρειες .

Μάλλον θα παίξετε με το πέταγμα του χαρταετού .

Όσο και να άλλαξαν οι εποχές , ΤΑ ΈΘΙΜΑ , έχουν και διατηρούν την αυτοτελή δυναμική τους .

Η παιδική μου εκπαίδευση περιελάμβανε ΚΑΙ την αριστοτεχνική κατασκευή έγρωμου Χαρταετού , design διαφορετικό και πιό βελτιωμένο κάθε χρόνο , με κρόταλα και κρόσια και βαρέος τύπου ουρά με πρόβλεψη γιά επέκταση , ανάλογα με τον αέρα.

Στην περίπτωσή μου ουδέποτε στην κατασκευή μου δέθηκε ξυραφάκι .

Γινότανε τότε μεγάλο event ΣΤΗΝ ΖΩΟΔΌΧΟ ΠΗΓΗ ΣΤΟΝ ΒΎΡΩΝΑ .

Η θέση αυτή ήταν τότε η τεράστια αυλή του Ναού , πνιγμένη στις μυρωδιές του καιόμενου λιβανιού , στα διάσπαρτα πεύκα , στα χαριτωμένα κυκλάμινα , τις λικνιζόμενες μαργαρίτες τις θεραπευτικές μολόχες στο τσίμπιμα της γειτόνισάς τους τσουκνίδας, τις μαγευτικές κατακόκκινες παπαρούνες, τα γοητευτικά πολύχρωμα αγριολούλουδα .

Οι χαρταετοί κάθε τύπου , χρώματος και μεγέθους έσβυναν την εικόνα του ουράνιου στερεώματος .

Τα τρανζισταράκια - είχαν πρόσφατα ευευρεθεί , παίζανε Καζαντζίδη κυρίως , αλλά βέβαια όλα τα βαθύφωνα κλαρίνα και βέβαια υπήρχαν και τα ηλεκτρόφωνα με μπαταρίες :τα TEPAZ , να παίζουν pop και rock, και ότι άλλο άρεσε στίς μελισσοπαρέες , με τελικό ήχο backround το βούισμα από το συνολικό μπέρδεμα όλων των ήχων .

Το ζόρι από την αντίσταση του αετού , με παρέσερνε και όλος αδρεναλίνη πάσχιζα να μένω όρθιος και δεν τα κατάφερνα .

Τα χέρια μου , ( άν και ο μπαμπάς συμβούλεβε να φοράμε γάντια ) , επειδή δέν είχα καλή αίσθηση αφής του κερωμένου κορδονέτου με γάντια , μή φορώντας τα , τα μάτωνα από την τριβή του σπάγγου .

Την άλλη μέρα στο σχολείο , επιδεικνύαμε , τα παιδάκια μεταξύ μας , τα γεναία τραύματα μας και μολονότι πονάγαμε , αισθανόμασταν ότι είχαμε περάσει κάποιο μυστικό στάδιο μύησης γιά αλλαγή επιπέδου στις μυθικές βαθμίδες αξιωσύνης στις παιδικές παρέες , ώστε τάχα άξιζε τον πόνο και την παρατήρηση των γονιών μας και το αργό κούνιμα του καφαλιού τους πέρα - δώθε σε ένδειξη απόγνωσης γιά την ποιότητα της ζητούμενης επικοινωνίας και συμμόρφωσής μας στις συμβουλές τους .

Οι κώδικες της παρέας ήταν πιό ισυροί από τον πόνο και την απειλή διαφόρων ποινών γιά τους ανυπάκουους .

Σας εύχομαι καλά κούλουμα και καλή μύηση .

Γειά σας και χαρά σας .

ΤΟ ΚΕΡΙ ΤΟΥ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ

Στις γωνίες του κατόπτρου είναι ασήμαντες οι φάσεις .

Οι εικόνες σημαδεύουν την αόριστη ματιά μου .

Μετεωρίζονται οι γάτες π`αναπαύονται στο τζάκι .

Το ακρόπρορο αγναντεύει στου τυφώνα την αντάρα .

Ίπταται ο αρσιβαρίστας με τις έγχρωμες φτερούγες ,

κι`ανασαίνοντας χορεύει στην χαρίεσσα ενάτη,

ενώ το καιόμενο κερί του χωροχρόνου

αντικατοπτρίζει τη δράση του στη βάση .