Απέραντο αεικίνητο κάτοπτρο , το μαύρο λαμπερό πέλαγος στην στίλβουσα αστροφεγγιά ,
σιγοψιθυρίζει ανέμελο , στις συχνότητες των άπειρων εναλλασσόμενων κυματισμών του ,
επαναλαμβάνοντας υπομονετικά και ακούραστα , όλες τις πληροφορίες επι παντός επιστητού,όπως ,γιά το θρόϊσμα των φύλλων της ευθυτενούς δρυός ,ή την βιοχημική σύσταση της λάβας , ή ποιά ένωση στο αίμα μου παράγει αναζήτηση γιά ελευθέρια ή γιά τον κώδικα του DNA , και βέβαια γιά ποιά αιτία τα γνωστά αξιώματα ισχύουν μόνο στην Ευκλείδεια Γεωμετρία .
Κι` ενώ λούζομαι ευτυχής ρεμβάζοντας τα κύματα στην ακρογιαλιά μεσ` το σκοτάδι θαυμάζω παρατηρώντας να σπινθηρίζουν , γλιστρώντας στις παλάμες , στις ωλένες , στούς ώμους , στο στήθος στους μηρούς , σ`όλο μου το σώμα , σαν αόρατες πυγολαμπίδες , άγνωστης προέλευσης λάμψεις ασημίζουσες και αισθάνομαι τυχερός , που τις είδα .
Κι`αναπαύομαι , τουλάχιστον ελεύθερος , στην λατρεμένη αγκαλιά του θεού Μορφέα ,
μεστός από σπάνια θαλπωρή , σε ανάλαφρο λίκνο μετέωρο στην ανατολή ,
ενώ με τυλίγει η ζωογόνος αναπνοή της υγρής ευωδιαστής χλωροφύλλης
από δαιδαλώδη λιόδενδρα ανθισμένα πλάϊ στις κληματαριές ,κόντρα στον ήλιο ,
στου οποίου την πορφυρή μονόφθαλμη , σφηνοειδή προοπτικά , νεογέννητη ματιά ,
επαφίεται απόλυτα μοιρολατρικά , ο παλμός της πρόσκαιρης καρδιάς μου ,
κάθε μυριοστό κλάσμα του χιλιοστού του βιαστικού δευτερόλεπτου ,
κάθε ώρα ,κάθε ημέρα , κάθε έτος , κάθε αόριστη αιωνιότητα .
Ζυγώνω λοιπόν , αντιπαρερχόμενος τους γνωστούς αστερισμούς σαν τον Υδροχόο ,
δρασκελίζοντας τον μικρό Γαλαξία μας προς τα σύνορα του ολογραφικού σύμπαντος ,
κολυμπώντας άϋλος , μετουσιωμένος εξελικτικά σε αιθέρα και φωτόνια ,
ατην ανωνυμία του εγώ και του είμαι , του διεκδικώ ,του επιθυμώ , του ελπίζω .
