{( από Ειρήνη ΜπράμουΣεπτέμβριος 2007 .
Αφιερωμένο στον αδελφό μου Απόστολο )}.
Στον Δρόμο προς τον Απόλλωνα .
Δεξιά και αριστερά του βουνήσιου δρόμου τα δένδρα πεθαίνουν .
Η φωτιά , εξαίσια προσφορά του Ήφαιστου ,
στημμένη από αλλαζονεία , πού φαντάστηκε ,
ότι ο εμπρησμός μπορεί ποτέ να αποδείξει την αλήθεια ,
έχει στο πέρασμά της σαρώσει
ζωή και ελπίδα .
Χιλιάδες ελιές και πεύκα χωρίς φύλλα
και δέρμα καμμένο.
Ανίδεα ζώα αφημένα νεκρά ή χωρίς τροφή .
Τα πούλιά σώπασαν .
Παμπάλαια βουνά εγκαταλειμμένα στον θρήνο τους .
Μίλα γιά άγνοια .
Οι θεοί του κάτω κόσμου
καλεσμένοι από το μίσος και το σκοτάδι ,
κάνουν συμπόσιο
με την ανθρώπινη τρέλλα .
Μικρές πρασινάδες ,
ξεμοναχιασμένες ακέραιες πού και πού ,
καλούν τον ταξειδιώτη να αναπαύσει τα μάτια του και
ξεχνώντας
την μυρωδιά του καψίματος , πού γεμίζει τον αέρα ,
να θυμηθεί
ότι η ζωή συνεχίζει , πάντα , να προχωρεί
προς το 'Ελεος .
Ο Αρχαίος ναός του Επικούριου Απόλλωνα
στην ψηλότερη του Κωτύλιου βουνού κορυφή ,
στο τέλος του δρόμου του πλαισιωμένου
από τα δένδρα , πού πεθαίνουν.
Μνημείο στη σοφία ,
πού ποτέ δεν καταπατιέται από τους ανθρώπους.
Χτισμένο πριν αιώνες
από σεμνότητα ,
σε ευγνωμοσύνη προς την Χάριν,
πού άφησε την ζωή να αναμετρηθεί με την πανούκλα
και να νικήσει .
Προσφορά στον Απόλλωνα ,
θεό του φωτός και της μουσικής ,
στην κορυφή αυτή , πού τώρα ,
φιλοξενεί την σιωπή , πού συνοδεύει
τον θάνατο των δένδρων
το φευγιό των πουλιών .
Οι σταθερές μαρμάρινες κολλώνες ,
πού έχουν σταθεί όρθιες ,
επί αιώνων ανθρώπινης αμφιβολίας ,
ως προς την ανεξήγητη σχέση με τον θεό ,
τραγουδούν την μοίρα των καμμένων βουνών ,
του ναού του Απόλλωνα .
Χρόνια πολλά ,
μετα το ξέχασμα της τραγικής αυτής καταστροφής
και της θλίψης
γιά τα δένδρα πού πεθαίνουν........
μετά από χρόνια
ανθρώπινης ταλάντευσης ,
ανάμεσα στον χορό με το σκοτάδι
και την προσευχή στο φώς ,
ο ναός ,
τα βουνά ,
θα περιμένουν
την ανθρώπινη συνείδηση
να δεχτεί την ταπεινοφροσύνη ,
πού απαιτεί η πραγματική σχέση
με τους θεούς .
