ΣΤΑ ΣΠΑΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΤΥΧΑΙΟΥ

Μαγνητίζονται , μοιραία , τα σύννεφα στην οφθαλμαπάτη του ορίζοντα,

και θωπεύουν στοργικά τα οροπέδια , στις γυμνές ατσαλόραχες.

Ο βορινός άστατος άνεμος, νεογέννητος , τα ταξιδεύει νοτιοδυτικά ,

εμπλουτισμένος απλόχερα , με των εαρινών βοτάνων , το λεπτό άρωμα .

Κοντοστέκονται και προσκυνούν , δεξιόστροφα , το πέτρινο ξωκλήσι .

Ετοιμάζονται σαν μυημένοι Σπαρτιάτες να κουτρουβαλήσουν στούς γκρεμούς

και ζυγοί , πεπειραμένοι , ατρόμητοι και αποφασισμένοι πολεμιστές ,

να ριχτούν σε έφοδο , ισόρροποι , στο κενό , μέχρι να προσθαλασσωθούν .

Νοτισμένο το πέπλο της επελαύνουσας συννεφιάς , βαραίνει.

Ξεσπάει κροταλίζοντας , η καταιγίδα στο σφαιρικό πέλαγος .

Μέ πυροβόλου όπλου συχνότητα αστράφτει , μαίνεται και βροντά .

Διχαλωτοί οι κρουνοί των ηλεκτρισμένων ουρανών ξεσπούν στ`ανοιχτά του Ταίναρου.

Πυρακτωμένη , πορφυρή η σωτήρια λυχνία , ριγεί κι` ανασκουμπώνεται.

Σκοντάφτει βουβή , περιοδικά , η φωτεινή ανάσα της στη μαύρη αντάρα.

Θαλασσοδαρμένοι απ`τη Σφακτηρία μέχρι τον Μαλέα οι ποντοπόροι , σφίγγουν τα δόντια .

Επαφίεται , λανθάνουσα η ψυχή τους , στ`αραχνοΰφαντα σπάργανα του τυχαίου.

Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α 5

Καλημέρα στα ευλύγιστα στάχυα , που δροσίζονται απ` την ανοιξιάτικη μεθυστική πάχνη.
Αναγέννηση του φυσικού τοπίου με μιά αειφόρο ελπίδα για την ενδεχόμενη σωτηρία του .
Λύτρωση πασών των γενεών των ειδών , σε όποια μυστήρια Κιβωτό , όπως του Βιβλικού Νώε.
Ηδύποτος ο ερωτικός μας ασπασμός στα γειτονικά σύνορα του ατραπογενούς χωρόχρονου
Μελωδίες αντιλαλούν στα σανσκριτικά , ύμνους λατρείας των διαττόντων ορέων.
Εφευρίσκω άστατους ρυθμούς , πού παραπέμπουν στούς κλαυθμούς των νεογνών.
Ρωμαλέος αντιτάσσομαι στο πολύ , πασχίζοντας στωικά για το μεροκάματο.
Αθώος θα επιθυμούσα να αποδειχθώ , μή εξαρτημένος από αυθόρμητους όρκους.
Οραματίζομαι φευγαλέα μιά ειρηνική διέξοδο τού είδους μου στο εσωτερικό του Γαλαξία .
Λάμνω την πολύκωπο λέμβο μου, ατενίζοντας γνωστούς στο αρχαίο τους όνομα αστερισμούς.
Ήχοι πλημμυρίζουν τους ανατολικούς ορίζοντες , πού αντλούν κυματισμούς απ` τον αιθέρα .
Μαντεύω ευχάριστα καί αξιόπιστα τί μουρμουρίζουν οι ερμαφρόδιτες σταγόνες της βροχής .
Εστιάζω στόν αόρατο μαγνητικό βορρά και οσφρίζομαι τις αειθαλείς νιφάδες του χρόνου.
Ρήμα συνηρημένο η λέξη , < αγαπώ > , μα την αισθάνομαι μόνο σαν ουσιαστικό .
Αυτογνωσία , που μου λείπει , τολμάω να επιζητώ , χωρίς να κατανοώ γιατί ! !

Κ Ι ` ΟΜΩΣ ΕΜΕΙΣ ΜΙΛΑΜΕ ΑΚΟΜΗ

Με το σπασμένο γέλιο κόντρα
και δυό ματάκια μαζεμένα ,
απελπισμένα προσδοκάμε
της τύχης τ`άτσαλο το βλέμμα.

Σαράκι μεσ`απ` την κοιλιά σου το έμβρυο ,
που σού`σπειραν , σκουριάζει ,
και κάθε υπέρβαση κοστίζει
του τοκετού την άγια λήθη .

Σταγόνες τσίγγινες - λεπίδια -
στον κόλπο ενσκύπτουν και τον τέμνουν ,
και μεσ`τη μήτρα ανακαλύπτουν
τους λώρους σε ρομπότ να λήγουν.

Κι`όμως εμείς μιλάμε ακόμη ! ! !