ΑΚΟΥΩ ΜΙΑ ΙΑΧΗ ΘΡΙΑΜΒΟΥ .

Στο πάλλευκο χιόνι τ`αχνάρια μου έσβησαν.
Εδώ , που είμαι , έφθασα μόνος κι` ανώνυμος.
Ο σκίουρος ροκάνισε με βουλιμία το μήλο ,
σχεδόν μου χαμογέλασε πριν απομακρυνθεί .
Ξεκίνησα με στιλ τους ελιγμούς στη < πούδρα > .
Ο τριγμός των < τελεσιέζ > της Στύγας , απ`τα δεξιά .
Μεσ`απ`τις προελαύνουσες συμπληγάδες των νιφάδων
διέκρινα θολά , στο βάθος , τη Γκιώνα και τα Βαρδούσια .
Γύρισε τούμπα ο καιρός και η εικόνα έσβησε τελείως .
Ο απότομος βορριάς βούτηξε στη χαράδρα μουγκρίζοντας.
Αστραπόβροντα υψίφωνα πλημμυρίζουν το μυαλό μου .
Με την ταχύτητα της σκέψης ψάχνομαι γιά διέξοδο .
Κούρνιασα , σα θεριό ήμερο , στην όρθια χιονότρυπα .
Την έχτησα λαχανιάζοντας , να προλάβω να κρυφτώ ,
όχι σώνει και καλά γιά να καταφέρω να ζήσω ,
αλλά γιά να μη φανεί , η ζωογόνος φύση , εχθρός.
Ξημερώνει ! Έκλεισε της νύχτας η παγωμένη αυλαία .
Μέσα απ`τού καταφύγιου, που έπλεξα γύρω μου , τον φεγγίτη
ατενίζω πορφυρό τον ήλιο , κατάματα , ν`ανατέλλει .
Ακούω μιά ιαχή θριάμβου χωρίς αντίλαλο !
Είναι η δική μου ! !