ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 1

Ανάλαφρο ρυτίδιασμα στο μολυβί της θάλασσας , η αύρα ,

διαχέεται ραπίζοντας - όλο ευωδιά ιώδιου - τις άγριες θυμωνιές ,

σε συνεφάκια βιαστικά σηκώνοντας , τις άμμους της αλάνας ,

π`ανοίγεται , χαρίεσσα κι` ευρύχωρη , από αέναες ριπές ,

του Αίολου κατόρθωμα , στούς χρόνους , που φύγαν πίσω , σαν αστραπές !

Αναδυόμενες σε προσκαλούν , κλίμακες λαξεμένες ,

σε λατομεία πανάρχαια , πού βούλιαξαν μετά ,

κι` αρχίζουν τώρα απότομα , τελείως ξεκομμένες ,

από την ίσαλο γραμμή , πρός δυσμάς ή ανατολάς ,

μετέωρες , δυσπρόσιτες , όλο μύθους λευτεριάς !

ΑΝΩΝΥΜΗ ΣΑΪ¨ΤΙΑ

Την μυστηριώδη ώρα του γλυκού ευρυγώνιου λυκόφωτος,

που ξετυλίγεται, απλώνεται και σκεπάζει τον ορίζοντα,

με της διάφανης πορφύρας τις κρυστάλινες αναλαμπές,

σε μεγαλειώδεις, άτακτες, σιωπηλές,παρατάξεις,

βιαστικά μεταλλασσόμενες σε λυρικές συχνότητες,

του ευρέως φάσματος του αόρατου και του ορατού,

αντικατοπτριζόμενες στού ελεύθερου λιμνότοπου

τα κοάζοντα , αβαθή , υπάκουα νερά,

και διακοσμούμενες από τις ποικιλόμορφες,

κατάμαυρες , κόντρα στον ήλιο θυμωνιές,

παρουσιάζονται σαν ιπτάμενες λευκές πινελιές,

τα αντιπαρερχόμενα σμήνη των οξύρυγχων ερωδιών,

ζωγραφίζοντας με τις καλοζυγισμένες σαϊτιές τους

μοναδικούς ζωντανούς πίνακες στόν χώρο.

Πόσες ευτυχώς φορές, λίγες , όσο κι`άν μοιάζουν πολλές,

βρέθηκε , τυχερός , ο καθένας μας , καταμόναχος έστω,

να θαυμάζει , με γαλήνια την βασανισμένη ψυχή του,

αυτή την μεγαλειώδη μαγευτική ομορφιά

και ενδεχομένως να συμμετέχει κι` ο ίδιος παθιασμένα,

σαν μιά ακόμη ανέμελη , ανώνυμη ελεύθερη σαϊτιά,

με μία μακρόπνοη κατάδυση μέσα στη λιμνοθάλασσα,

μέσα στο μαγικό τοπίο , μέσα στην μυστηριώδη ώρα,

του γλυκού λυκόφωτος , που αγγαλιάζει και θωπεύει τα πάντα.

.

ΛΕΙΨΥΔΡΙΑ

Έρπει ο μαρμάρινος πυθμένας της χαράδρας - φίλντισι ασημόχρυσο -

στα μουσκεμέμα στενά του Ρίντομου, νωχελικά και αθόρυβα.

Σκουπίζω βιαστικά ένα δάκρυ, πού μπερδεύτηκε στη ψιλή βροχή,

απ` τ` αριστερό μάγουλό μου, με το βρεμένο μου μανίκι , μιά δυό φορές .

Διαβαίνουμε το διπλό βυζαντινό τοξωτό γιοφύρι στό κέντρο του πουθενά.

Πρός τα πάνω απλώνεται το βλέμμα μου, κι`αναρριχόμενο παρέα με τον άνεμο,

γεύεται την κρεμαστή βλάστηση του άγριου πρωτόγονου φαραγγιού.

Η στερημένη ψυχή μου απογειώνεται κόντρα στις βορινές ριπές του χαλαζόβροχου,

διαπερνώντας ή δρασκελίζοντας με χάρη την κεραμική διπλή αψίδα του γιοφυριού.

Όμως , ενώ δάκρυζε συνεχώς ο ουρανός, δεν έρεε γάργαρο το νερό στο ποτάμι.

Βοτσαλωτός ο βυθός του , καλοσυντηρημένο καλτερίμι έμοιαζε, περίτεχνο.

Λειψυδρία, μεσα στη βροχή λειψυδρία, που στέγνωσε κορφές, ράχες, πεδιάδες,

που στέρεψε το Ρίντομο, την Λαγκάδα, τον Κοσκάραγα, την Νέδα, την Λεπίδα.

Κι`όταν τα πυρωμένα χνώτα της φωτιάς κάλπασαν με ιαχές απειλητικές,

εύκολα γινήκαν όλα παρανάλωμα . Κάρβουνο και μαύρη στάχτη γινήκανε. . . . . . . . .

ΧΩΡΟΥΝ ΑΡΑΓΕ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΕΔΩ ?

Αλαφιασμένος ο μονόφθαλμος φωτοδότης, βούρκωσε σκοτωμένο αίμα.
Το πορφυρό στεφάνι του στο στερέωμα στίλβει, πυρακτωμένο μαγγάλι.
Όπου νάναι θα ξεχυθούν τα καιώμενα σπλάχνα του να μας τημωρήσουν.
Χρώματα πένθιμης βιβλικής δύσης κατέκλησαν , μέρα μεσημέρι,τον ουρανό.
Κουρνιαχτός οι κατάμαυρες συνεφώδεις στάχτες, αιωρούνται στεγνή βροχή.
Ασύμετροι οι χοροί των κυματισμών των φλεγομένων δένδρων των δρυμών.
Παρακολουθούν ανήμποροι, ειδικευμένοι και ανειδίκευτοι της πανίδας, ως χλωρίδα.
Ότι μπορεί να ουρλιάξει, από ανθρώπους, δάση. ζώα, σπίτια, βράχια, ναούς , ουρλιάζει.
Ουρλιάζει και η Νίκη του Παιωνίου, ο Ολύμπιος Δίας, ο Ερμής του Πραξιτέλη.
Ουρλιάζει γιά το Λυκαίον και το Κωτύλιο όρος ο Επικούριος Απόλλων .
Δεν υπάρχουν ικανά κριτήρια να ερμηνεύσουν τα μακρόσυρτα ουρλιαχτά.
Αγριεμένοι κάτοικοι, κατοικίδια και μή, αναφλέγονται ! αναφλέγονται !
Βογγούν, μουγγανίζουν ,στενάζουν, κακαρίζουν, βελάζουν, και πεθαίνουν.
Το ζωογόνο ηλιακό φώς μεταλλάχτηκε. Δεν χωρούν οι ποιητές εδώ.

ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΑΡΙΘΜΟΣ: 1

Who may know in what many kinds of adventures shall lead us these

digital steep highways and paths ! !

ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΣΕ ΤΙ ΓΚΡΕΜΟΥΣ ΟΔΗΓΕΙ ΑΥΤΗ Η ΨΗΦΙΑΚΗ ΑΤΡΑΠΟΣ !!