ΣΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ

Φιλτραρισμένο μεθυστικά το δροσερό αγιάζι , μέσ`απ`τις κουμαριές,
θωπεύει όλο υγρασία ζωντανή του όρους του άγιου τούς επισκέπτες.
Τα βήματά τους αντηχούνε βιαστικά στα καλντερίμια , στις πλαγιές,
τα βλέμματά τους - σε έκσταση - αντιπαρέρχονται σαν διάφανοι καθρέπτες.

Ζώνει ο ξύλινος ήχος κι`η ηχώ, από παντού, τις σκιερές αυλές .
του τάλαντου η φωνή καλεί και προσκαλεί στην εκκλησία,
του μοναχού και του επισκέπτη οι σκέψεις είναι θολές ,
ζευγάρια π`ανωθρώσκουνε στους τρούλους, σε ταπεινή ικεσία.

Ψάλουν μουρμουριστά οι μοναχοί, μέσα απ`το έρκος των οδόντων.
Με δάκτυλους ή ανάπαιστους σαν κοντυλιές στην λύρα,
με λόγια, πού έψαλαν και οι παλιοί, προ πάντων των αιώνων,
μετριέται ο χρόνος , που κάθετα έρπει στην κλεψύδρα.

Η αιωνιότητα της στιγμής , κρίνεται συγκριτικά στο αποτέλεσμα.
Διάγουμε ασήμαντοι, επαιρόμενοι εντούτοις , όλο αλαζονεία.
Φεύ ! προσαρμοζόμαστε σε κραυγαλέα ύποπτο κέλευσμα.
Τα όρια της ελευθερίας μας δικάζονται απ` του << ΕΓΏ >> την αδυναμία !

ΑΝΑΤΟΛΗ

Χορωδιακή γαλήνια πανδαισία συνοδεύει, με ιδιάζοντα λυρισμό στη si ελάσσονα ,
αποκλειστικά γιά μένα σήμερα, την υπερμεγέθη προβολή, λόγω διάθλασης, στα μετέωρα ,

παγωμένα, ανώτερα στρώματα της ιονίζουσας ατμόσφαιρας , στο πάντα ιδιάζον και

απαιτητικό , μα φεύ στερημένο , άν και συγκριτικά πλήρες , οπτικό μου σύστημα, του μοναδικού ορατού πανωραίου άρχοντα , ενδεδυμένου την λαμπρή πορφύρα επικά ,

εκεί στούς απέραντους, ουράνιους, υγρούς γκρεμούς του ετερόφωτου ορίζοντα .

Η μαγευτική λυρική συνήχηση της θεσπέσιας χορωδίας , κορυφώνεται στο διάφανο

κρυστάλλινο στεφάνι της Ολύμπιας σκεπής της Ελλάδας , του χιονισμένου Μύτικα ,

του μυθικού άχρονου θείου θρόνου, διαδίδοντας τα ελεύθερα διάττοντα κύματά της,

προς τις οροσειρές της Πίνδου , πέρα απ` τα Αθαμάνια, στην Όσα , στο Πήλιο,

πού πετάνε στο Αιγαίο, στις Σποράδες, στις Κυκλάδες, στην Πελοπόννησο, στην Κρήτη,

πρός την Ανατολία , την Ασία, την Κίνα, τις Κανάριες νήσους, την Βιρμανία και Ινδία,

συγχρόνως δε , προς τα Νεκρομαντεία του Αχέροντα , στη Παραμυθιά, στα Ιόνια νησιά,

πρός την Ιταλία, τις στήλες του Ηρακλέους, πέρα απ`την Ατλαντίδα, προς Αμερική προς Ωκεανία,

ενώ σκαρφαλώνουν μέσω Ευρώπης στο Βόρειο Πόλο και μέσω Αφρικής στον Νότιο .

Κυριαρχεί, στο μητρικό ευρυγώνιο περιβάλλον, η αεικίνητη αρχόντισσα θάλασσα.

Βροντερή η αντάρα, γέννημα του ασθμαίνοντα βοριά, ενσκύπτει αγουροξυπνημένη,

όλο αριστερόστροφους, παλινδρομικούς, ευέλικτους ανεμοστρόβιλους και γιγαντώνεται,

ενώ οι επαναληπτικοί , απροσδιόριστου τέμπο ρυθμοί απ`τις διαπεραστικές κραυγές

των εμβρυακών ανέμων και τις εκρηκτικές λάμψεις των κεραυνών συνηχούν σχεδόν αρμονικά .

Αμέτρητοι οι αναδυόμενοι, γαλανόλευκοι, ασύγχρονοι χοροί των απεριοδικών κυμάτων ,

μέσ`απ`την αενάως άνιση μάχη τους με τις αρχές της βαρύτητας, δηλώνουν ισορροπία.

Χαριέντως λικνιζόμενες, μακρόσυρτες χορεύτριες στροβιλίζονται σαν οπτασίες και

μεταλλασσόμενες σε διάφορες αναγνωρίσιμες ή μή μορφές, με ταξιδεύουν στον χρόνο.

Άν και αμφιβάλλω, σχεδόν εύχομαι, να εμφανισθεί, ο Ζεύς, σαν γνώριμος αθάνατος,

άγνωστος μέσ`απ`τις γόνιμες εξωπλασματικές μεταμορφώσεις του διαχρονικά,

να θαυμάσει έκπληκτος σαν κοινός θνητός, δωρεάν, την ιαματική ανατολή,

με επίγνωση, που όποιος διαθέτει σαν χάρισμα, ψυχανεμίζεται ταπεινά τι συμβαίνει:

ότι τ`ανεκτίμητα, πού όλες οι μορφές ζωής κάνουν ήπια,ενστικτώδη, λειτουργική χρήση,

δεν σημαίνει, ότι θα είναι εκεί αμεταμόρφωτα, ζωοφόρα, αυτοαναπαραγώμενα στωϊκά,

όταν ένα απ`όλα τα είδη, εμείς, η κορωνίδα της δημιουργίας, το όν με την διαννόηση,

επιμένει, με πλήρη επίγνωση, την συγκεκριμένη στιγμή της εξέλιξης της γής ,

να εκμεταλλεύεται τις απόλυτα δωρεάν παροχές της φύσης με τον καταστροφικό τρόπο,

που έχει επισύρει και αυθαιρέτως συνεχίζει με καλπάζουσα γεωμετρική πρόοδο, να επισύρει

τις μη ανατρέψιμες πληγές στα οικοσυστήματα του πλανήτη των 35.000.000 μορφών ζωής.