Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
ΑΘΗΝΑ, ΑΤΤΙΚΗ, Greece
ANYONE TO JOIN THE CLUB OF THE MISSING ONES INTO THE EVER LASTING HOPES ?

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΓΙΩΡΓΟ ΧΙΟΥΤΕΑ


Φίλος ο ποιητης, αρμένιζε σε πολλά υποσχόμενες θάλασσες και ουρανούς
Ακούραστος . Δεν τον έμελλε άμεσα να προσγειωθεί ανάμεσα στα κρίνα.
Έσκυβε βέβαια ταπεινά , όλος προθυμία , και ξετρύπωνε τις κρυμμένες λέξεις.
Αρκούσε να καλαφατίσει την πολυπόθητη καλοτάξειδη ομοιοκαταληξία .
Επιδίωξή του, οι μετρημένες έννοιες να μονοιάζουνε μνήμη και ψυχή.
Ο ποιητής ρεμβάζοντας ελέυθερος , αναλήφθηκε μετέωρος στον αιθέρα.
Σεληνιασμένα τα κύματα , ανατριχιάζοντας, όλο αντάρα φουρτούνιασαν.
Ζύγωσαν γοερά στο κατώφλι του φιλόξενου θαλασσόσπιτου στη Σελινίτσα.
Κατευώδωσαν τον ποιητή ασθμαίνοντας , με αλμυρά χάδια και φιλιά.
Με τα πρωτοβρόχια θα ρέουν κελαρίζοντας τα νέα του στιχάκια.
Μόλις ξεκινήσουν τα μπουρίνια θα τα απαγγέλει μεγαλόφωνα ο Σιρόκος.
Όλοι μας θα τα διαβάζουμε καλογραμμένα από τούς επικούς κεραυνούς.
Ο ποιητής θα κρατάει ανοιχτή επικοινωνία μαζί μας.


Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2007

ΝΥΧΕΡΙΝΗ ΜΕΤΕΩΡΗ ΕΙΚΟΝΑ


Κεχριμπάρι στλιπνό, η περιοδική πανσέληνος, έχει αρχίσει να δύει ανάγλυφη.

Σμήνη βιαστικά, τα βουερά ευέλικτα ψαρόνια, φτερουγίζουν, τέτοια ώρα, ειρινικά.

Οί πρώτες σταγόνες της νωχελικής βροχής γλυστράνε αθώες , αθόρυβα.

Μόλις άρχισαν οι κοασμοί των βατράχων και τα τραγούδια των γρύλων.

Σπινθιρίζουν ανάμεσα στα ευωδιαστα θυμάρια οι αόρατες πηγολαμπίδες.

Αναδεύονται από το μαϊστράλι τα αλμυρά αρώματα των άβατων βοτάνων.

Ελεύθερος ο παλινδρομικός μετέωρος παφλασμός των παράλληλων κυμάτων.

Χοντρόκοκκη φωτογραφία η αεικίνητη εικόνα, που μοιάζει να ξεκολλάει απ`το τοπίο.
Ο χορός είναι κυκλικός, πανηγυρικός, επικός, μεταμφιεσμένος σε δίδυμο ζεϊμπέκικο .

Στον ανατολικό ορίζοντα εισβάλλουν αντιπαρερχόμενα τα πρώτα χρώματα της αυγής.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α 3




Καλημέρα ,τραγουδάει κελαρίζοντας ανάμεσα στις κροκάλες,στις λάσπες,στα φύλλα,στις ρίζες.
Ξυπναέι τα υδρόβια ,αναστατώνει την ισορροπία του κέλυφους των βελανιδιών,των καρυδιών ,των κάστανων.
Λαμπιρίζει - πολύτιμο - στις φευγαλέες ριπές του ήλιου,πού αιωρούμενες το φιλούν.
Ηδονικός ο παφλασμός του στις διάσπαρτες αβαθείς λευκοπράσινες λιμνούλες της χαράδρας.
Μολύνεται δολίως με τα χημικά και τοξικά απόβλητα,των όποιων εκγληματούν κατά συρροή.
Επουλώνει εναγωνίως ,αλλά ματαίως,τις βαρυές πληγές του,ελπίζοντας στωϊκά στη βροχή.
Ρανίδες της εισχωρούν ευεργετικά στον πολύπαθο υδροφόρο ορίζοντα σάν ιαματικό φάρμακο.
Αγριολούλουδα λυγίζουν τολμηρά στις όχθες του, προσκυνώντας ταπεινά τον ζωοδότη τους.
Ολισθαίνει χορευτικά στα γρανιτένια στενά και χυμάει ακράτητο στα ανοιχτά λειβάδεια.
Λαχανιάζει απ`την απότομη τρεχάλα,καθώς ξεστριμώχνεται- κουτρουβάλα -από το σκοτεινό στόμιο.
Ηρεμεί στις αφιλόξενες αγγαλιές του υψηλού φράγματος ,αλλά δεν βολεύεται να ησυχάσει.
Μητέρα φυλακισμένη,ελεγχόμενη,τιθασευμένη γογγύζει και χτυπιέται ομόκεντρα στα τείχη.
Εκμετάλευση προγραμματισμένης ροής,κατ`εντολή της αυτοανακυρηχθείσας κορωνίδας.
Ρήγμα σεισμογενές στον πυθμένα. Η καταβόθρα ρουφάει την λίμνη λυσσασμένα .
Αρδεύει το ποτάμι κατ`επιλογή του τυχαίου . Φτού Ξελευτερία .

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007

Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α 1


Καλημέρα στην εκκίνηση της 21.120στής σπείρας του ιδιωτικού μου χρόνου.
Ασαφείς αναλαμπές σκόρπιων απασπασμάτων της μνήμης μου ανακατατάσσονται.
Λαμβάνω ημιόρθια θέση , ατενίζοντας τα στάδια της ζωής μου και αφουγκράζομαι.
Ηχούν ολόγυρα πολυφωνικά : τα τιτιβίσματα , οι κοασμοί , οι ερπίστριες , , οι ωδές.
Μαέστρος ο Μαϊστρος ρυθμίζει την ένταση , τις συχνότητες , το ύφος της ορχήστρας.
Ενεργοποιημένες οι τεντωμένες χορδές της δίκαιης ίσπλιγας αδημονούν τρίζοντας.
Ρέει το οξυγόνο στούς νευρώνες , τα μέλη ριγούν , οι κλειδώσεις ζυγίζουν το γαλακτικό οξύ.
Ανασαίνοντας βαθυά , επαναληπτικά , ένρινα , εκπνέω μέσα από το έρκος των οδόντων .
Γέρνω το βάρος ισόρροπα σ`ένα λίκνισμα πίσω.Ακούω την < πόδα παρά πόδα > εντολή.
Επιθετικά επιστρέφω , με φορά εμπρός . Συγχρονίζομαι με το λύσιμο της λαβής του αφέτη.
Νέοι,νεογνά,γέροντες ,θήλεα, άρρενες ,υγιείς ,ασθενείς, ικανοί ή όχι, θέλουμε δεν θέλουμε,
Εκκινούμε, με όσο στύλ διαθέτει ο καθένας, εγκαταλείποντας την όποια αφετηρία μας.
Θριαμβεύβουμε κάθε στιγμή,Κάθε ανάσα που δικαιούμαστε είναι ένα ζωντανό βραβείο.
Λαβωνόμαστε σώζοντας ότι νομίζουμε σκόπιμο να σωθεί με αμφίβολα μέτρα και σταθμά.
Ισότητα στην επίγειο ζωή με φειδώ στην αλαζωνεία,στην βιβλική αμαρτία ,στην ελευθερία.
Αλέκτωρες αφυπνίζουν,λαλώντας τρίς ,τους μέχρι αποδείξεως του εναντίου αξίους ή αδίκους.
Μαγεμένος στην ανάλαφρη αγγαλια της γαλαζοπράσινης ελεγείας την πηγών κάθε Ευρώτα.
Ερωτευμένος με τα αεικίνητα πράσινα αχνάρια, που ζωγραφίζουν τα δυό ζωντανά μάτια της,
Ροής της Ατσαλόραχης, κυματισμού στον αφρό της Κρανάης,ανέμου της Ειρήνης, φωτός της Δανάης.
Αγγελιοφόρος συναρπαστικών διαχρονικών μαντάτων της μοναδικότητας της αξίας της ζωής.


Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

ΜΙΑ ΕΥΡΥΕΝΑΓΩΝΙΑ ΜΑΤΙΑ





Μιά ματιά, μέσα απ`την ευρυεναγώνια άποψη, που αποδέχτηκαν οι μνήμες μου ν`αναγνωρίζουν,
σχηματίζει, ιχνογραφεί και προβάλλει μέσω των αμφιφληστροειδών χιτώνων των οφθαλμών μου,
στην ανακατατάξιμη, ηλεκτρομαγνητικά, δομή των απαιτητικών εκπαιδεύσιμων νευρώνων μου,
αλλεπάλληλες αλληλουχίες επικών εναγγαλισμών ή ερωτικών συγκρούσεων στίς ατραπούς του αόρατου,
όπου βραδυφλέγονται , ετεροεκρηγνυόμενα, τα μοναδικά υλικά, που συναποτελούν μέρος της ύλης αυτού του χάους.
Μιά ματιά, μέσα απ`την δίοδο της ίριδάς μου, που παθιασμένα τακτοποιεί τα διασπειρόμενα αεικίνητα φωτόνια,
συλαμβάνει και αιχμαλωτίζει επιλεκτικά, την χαρίεσσα ελκυστική μορφή σου μέσ`τούς φωσφορίζοντες αγρούς του Μάη,
στούς νεογεννημένους δυτικούς γκρεμούς των τεσσάρων χιλιάδων ετών με τις μακρόσυρτες έγχρωμες ραβδώσεις,
στο στλιπνό κατάμαυρο της λάβας, στο ζωντανό κόκκινο του κάδμιου, στο καυτό κίτρινο του θειαφιού,
στό λικνιζόμενο στους εναλλασσόμενους ρυθμούς των αφρών των κυμάτων, πάλευκο της τέφρας,
και κατάπληκτη ψυχοταξιδεύει στα αναδυόμενα πολύχρωμα χαλιά των μυρωδάτων κρεμαστών κήπων.
Αάχ! και νάμουνα το δροσερό αεράκι, που σκαρφαλώνει με περισσή χάρη τα καλλίφωνα ανθισμένα γκρέμια,
πού κοντοστέκεται στροβιλίζοντας κάπου - κάπου , παλινδρομόντας λαχανιασμένο, ξεφυσώντας ανάλαφρη αλμύρα,
και εισπνέοντας την νοτισμένη εκπνοή του, εμπλουτισμένη με άρωμα μεθυστικό και αθάνατο νέκταρ ,
φθάνει στο διάσελο του ανεμοχαϊδεμένου Σκάρου, μεταγγίζοντάς του τα πυροκλαστικά πνιγμένα τραγούδια,
από τα εμπόλεμα διάπυρα έγκατα της γής , μέσα από την προϊστορική ηφαιστειακή σύριγγα της Καμένης,
παράγωγα των συριστικών ερωτικών αγκομαχητών των εσαεί συγκρουομένων πλακών του ρήγματος,
ψυχόμενα με την αγανακτησμένη αυτοθυσία των αγέρωχων μορίων του αυτοαναστηνόμενου σώματος της θάλασσας ,
για να μεταλλαχθούν, εξατμιζόμενα , στο δροσερό αεράκι , που θάθελα , θάθελα Αάχ ! να είμαι!
Μιά ματιά, μέσα απ`την βραχυεναγώνια άποψη του απειροστού ορατού κλάσματος του συμπαντικού ενός,
αποκαλύπτει, πώς , όταν του μέγιστου το έλασον είναι άπειρο και του έλάχιστου το έλασον είναι πάλι άπειρο,
και τα συστατικά : ύλη και ενέργεια είναι πεπερασμένα και συνθέτουν και συναποτελούν τα πάντα,
και όλα είναι ζωντανά και τίποτα δεν έχει την πολυτέλεια να χαθεί , αλλά φυσιολογικά, εξελεικτικά, κληρονομικά,
μεταλλάσσεται σε άλλη μορφή , τότε άς αναγνωρίζουμε χωρίς ανυπόστατες αμφιβολίες και άς εμπιστευθούμε,
τις άναρθρες αρχές : ΑΓΑΠΗ , ΙΣΟΤΗΤΑ , ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και μετερχόμενοι μεθόδους έμμετρης χρήσης τους ,
άς συνειδητοποιούμε πώς , ίσως, μόνο έτσι θα κρίναμε , ότι έχουμε δικαίωμα να αποτελούμε
ένα από τα βιώσιμα είδη των τόσων ποικιλόμορφων εκφάνσεων της ζωής σήμερα ,
χωρίς να επιβαρύνουμε με την τυχαία παρουσία μας και τις μή αυτοελεγχόμενες δράσεις μας την Εντροπία του πλανήτη Γή , που μας φιλοξενεί!


Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007

ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

ΣΣτο αισιόδοξο , δειλό μου , νέο παραμύθι ,
το τσάϊ αχνίζει τ`άρωμα του γιασεμιού ,
το άστατο είδωλο του νού , ορέγεται τη φύση ,
ενώ τα όνειρα π` αδράχνουνε στο τέμπλο τ`αργαλειού ,
πολύφωνους αγέρωχους λεπτόρυγχους διαύλους ,
πού ηχούν καλειδοσκοπικά τις εικόνες του νερού ,
ίσως γνωρίσουν με το νί και με το σίγμα ,
πώς λάμπει στα όρια το φώς του σκοταδιού .
Πιό ιδανικός , πιό παιδικός , στίς μαρμαρένιες στράτες ,
εισβάλει θεράπων - λυτρωτής - ο μύθος τ`αλωνιού ,
κι`οι Διγενείς , οι Ακρίτες , οι Γυρίνοι , οι Σπαρτιάτες ,
ζώνονται τ`άρματα στις άκρες του παντού ,
που το κενό το άϋλο , ενώ συγκρατεί το όποιο σύμπαν
και διακομίζει - φώς κεριού - κάθε μύνημα θαμπό ,
άμεσα λαχταράει - αποζητάει κάποιο σχήμα
και μετουσιώνεται σε στέρεο καί υγρό .