Καθώς << ο Σπούτνικ ταξιδεύει ακόμα >> , ποιός θα μας πείσει ότι μπορεί και να είναι αργά να βρεθούμε στο πλήρωμά του . Στου ψηφιακού παλκοσένικου τη ράχη η αυτοέκθεση λειτουργεί σε ήχο ύποπτα πλάγιο .
Τί κι`άν χαμογελάμε σαν παιδιά σε κάθε ηλικία . Σε κάθε μιά από τις ζωές πού ζήσαμε χωριστά ,δεν μπορούσαμε παρά να είμαστε συνεχώς μαζί . Στα πιό αγνά και αισιόδοξα οράματα φωλιάζει και η ανατολή και η δύση .
Με ιαχές κλασσικής επίθεσης σχεδιάζονται τα αόρατα . Βομβούν και βρυχώνται γιά να περνούν απαρατήρητα . Η δίοδος γιά την έξοδο διέρχεται από εκεί πού το σκοτάδι είναι πιό πυκνό . Καί να ! Το ακρόπρωρο του φάσματος του τόξου της βροχής μας ταξιδεύει στο φώς .
