ΣΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ

Φιλτραρισμένο μεθυστικά το δροσερό αγιάζι , μέσ`απ`τις κουμαριές,
θωπεύει όλο υγρασία ζωντανή του όρους του άγιου τούς επισκέπτες.
Τα βήματά τους αντηχούνε βιαστικά στα καλντερίμια , στις πλαγιές,
τα βλέμματά τους - σε έκσταση - αντιπαρέρχονται σαν διάφανοι καθρέπτες.

Ζώνει ο ξύλινος ήχος κι`η ηχώ, από παντού, τις σκιερές αυλές .
του τάλαντου η φωνή καλεί και προσκαλεί στην εκκλησία,
του μοναχού και του επισκέπτη οι σκέψεις είναι θολές ,
ζευγάρια π`ανωθρώσκουνε στους τρούλους, σε ταπεινή ικεσία.

Ψάλουν μουρμουριστά οι μοναχοί, μέσα απ`το έρκος των οδόντων.
Με δάκτυλους ή ανάπαιστους σαν κοντυλιές στην λύρα,
με λόγια, πού έψαλαν και οι παλιοί, προ πάντων των αιώνων,
μετριέται ο χρόνος , που κάθετα έρπει στην κλεψύδρα.

Η αιωνιότητα της στιγμής , κρίνεται συγκριτικά στο αποτέλεσμα.
Διάγουμε ασήμαντοι, επαιρόμενοι εντούτοις , όλο αλαζονεία.
Φεύ ! προσαρμοζόμαστε σε κραυγαλέα ύποπτο κέλευσμα.
Τα όρια της ελευθερίας μας δικάζονται απ` του << ΕΓΏ >> την αδυναμία !