ΜΕ ΧΡΗΣΜΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΑΣΤΕΙΑ

Όλα αχνά τα φώτα και η πάχνη ευωδιάζει.
Χώμα, υγρό χορτάρι , την ανάσα αγαλλιάζει.
Δένδρα , λούλουδα ανθισμένα , στη βροχούλα εξαρτημένα .
Τυλιγμένη ευθύνη , λάθρα , σε φθηνή φαρέτρα .
Τόξο ντόπιο δίχως βέλος , φονική αρένα .
Ελεύθερα αιχμαλωτισμένη η αράχνη στον ιστό της .
Βγές αρκούδη από την τρύπα , φώναξε κάποια αλήθεια .
Δές εσύ ότι δεν είδα .
Πρόσωπα καινούργια βλέπω , πού σας μοιάζουνε ωστόσο.
Ξεφυσώντας στη φλογέρα , φτιάχνω ήχους μέσ`το χρόνο.
Στάλες της βροχής αγγίζω , στούς αντίποδες σφυρίζω.
'Αγριο ψέμα αραγμένο στού Αχέροντα το κράτος.
Μαύρος Κέρβερος γρυλίζει κι`αλιχτάει μεσ`τον θρύλο,
κι`όσο ζεί διαιωνίζει τη φοβία του θανάτου,
βγήκες αρκούδη απ`την τρύπα σαν διαχρονική Πυθία ,
με χρησμούς χωρίς αστεία .