ΜΙΑ ΕΥΡΥΕΝΑΓΩΝΙΑ ΜΑΤΙΑ

Μιά ματιά, μέσα απ`την ευρυεναγώνια άποψη, που αποδέχτηκαν οι μνήμες μου ν`αναγνωρίζουν,

σχηματίζει, ιχνογραφεί και προβάλλει μέσω των αμφιφληστροειδών χιτώνων των οφθαλμών μου,

στην ανακατατάξιμη, ηλεκτρομαγνητικά, δομή των απαιτητικών εκπαιδεύσιμων νευρώνων μου,

αλλεπάλληλες αλληλουχίες επικών εναγγαλισμών ή ερωτικών συγκρούσεων στίς ατραπούς του αόρατου,

όπου βραδυφλέγονται , ετεροεκρηγνυόμενα, τα μοναδικά υλικά, που συναποτελούν μέρος της ύλης αυτού του χάους.

Μιά ματιά, μέσα απ`την δίοδο της ίριδάς μου, που παθιασμένα τακτοποιεί τα διασπειρόμενα αεικίνητα φωτόνια,

συλαμβάνει και αιχμαλωτίζει επιλεκτικά, την χαρίεσσα ελκυστική μορφή σου μέσ`τούς φωσφορίζοντες αγρούς του Μάη,

στούς νεογεννημένους δυτικούς γκρεμούς των τεσσάρων χιλιάδων ετών με τις μακρόσυρτες έγχρωμες ραβδώσεις,

στο στλιπνό κατάμαυρο της λάβας, στο ζωντανό κόκκινο του κάδμιου, στο καυτό κίτρινο του θειαφιού,

στό λικνιζόμενο στους εναλλασσόμενους ρυθμούς των αφρών των κυμάτων, πάλευκο της τέφρας,

και κατάπληκτη ψυχοταξιδεύει στα αναδυόμενα πολύχρωμα χαλιά των μυρωδάτων κρεμαστών κήπων.

Αάχ! και νάμουνα το δροσερό αεράκι, που σκαρφαλώνει με περισσή χάρη τα καλλίφωνα ανθισμένα γκρέμια,

πού κοντοστέκεται στροβιλίζοντας κάπου - κάπου , παλινδρομόντας λαχανιασμένο, ξεφυσώντας ανάλαφρη αλμύρα,

και εισπνέοντας την νοτισμένη εκπνοή του, εμπλουτισμένη με άρωμα μεθυστικό και αθάνατο νέκταρ ,

φθάνει στο διάσελο του ανεμοχαϊδεμένου Σκάρου, μεταγγίζοντάς του τα πυροκλαστικά πνιγμένα τραγούδια,

από τα εμπόλεμα διάπυρα έγκατα της γής , μέσα από την προϊστορική ηφαιστειακή σύριγγα της Καμένης,

παράγωγα των συριστικών ερωτικών αγκομαχητών των εσαεί συγκρουομένων πλακών του ρήγματος,

ψυχόμενα με την αγανακτησμένη αυτοθυσία των αγέρωχων μορίων του αυτοαναστηνόμενου σώματος της θάλασσας ,

για να μεταλλαχθούν, εξατμιζόμενα , στο δροσερό αεράκι , που θάθελα , θάθελα Αάχ ! να είμαι!

Μιά ματιά, μέσα απ`την βραχυεναγώνια άποψη του απειροστού ορατού κλάσματος του συμπαντικού ενός,

αποκαλύπτει, πώς , όταν του μέγιστου το έλασον είναι άπειρο και του έλάχιστου το έλασον είναι πάλι άπειρο,

και τα συστατικά : ύλη και ενέργεια είναι πεπερασμένα και συνθέτουν και συναποτελούν τα πάντα,

και όλα είναι ζωντανά και τίποτα δεν έχει την πολυτέλεια να χαθεί , αλλά φυσιολογικά, εξελεικτικά, κληρονομικά,

μεταλλάσσεται σε άλλη μορφή , τότε άς αναγνωρίζουμε χωρίς ανυπόστατες αμφιβολίες και άς εμπιστευθούμε,

τις άναρθρες αρχές : ΑΓΑΠΗ , ΙΣΟΤΗΤΑ , ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και μετερχόμενοι μεθόδους έμμετρης χρήσης τους ,

άς συνειδητοποιούμε πώς , ίσως, μόνο έτσι θα κρίναμε , ότι έχουμε δικαίωμα να αποτελούμε

ένα από τα βιώσιμα είδη των τόσων ποικιλόμορφων εκφάνσεων της ζωής σήμερα ,

χωρίς να επιβαρύνουμε με την τυχαία παρουσία μας και τις μή αυτοελεγχόμενες δράσεις μας την Εντροπία του πλανήτη Γή , που μας φιλοξενεί!