ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΚΑΙΓΟΜΑΙ , ΦΩΣΦΟΡΙΖΩ ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ

Συνορεύουνε οι λέξεις , αν τις έννοιες αρμέξεις ,αν καίγεσαι να τις τραγουδάς΄

μα ίσως νάναι πιά αργά να βρεθείς στο απόσπασμα.

Μακρινό το παραμύθι , μεταλλάζει - βασανίζει ,

πνίγεσαι μέσα σε μιά γουλιά , γιατί διψάς του κερατά ,

ερμαφρόδιτος με βράγχεα. '

Αχ οι λέξεις έχουν ρίζα , πρώτο τους μέλημα η ελπίδα,

πρόσεξε μόνο ότι γράφεις μετρά , πρέπει να παλέψεις με σπαθιά ,

πρέπει αχνίζον το αίμα να κυλά .

Αλληγορικές οι εικόνες , η σημαία φόντο σ`όλες ,

τα νησιά αρμενίζουν ερωτικά .

Δέσμιος στα υπόγεια της φάκας , στην αναμνηση της μάνας!

Στις επάλξεις καίγομαι ,

φωσφορίζω στα στενά και πορεύομαι και τραγουδώ ,

δεν βολεύομαι στον κόσμο αυτό, και μορφάζοντας παλινδρομώ ,

δεν ανέχομαι τον εμπαιγμό .

Απωθούνται οι σκέψεις, αν πράξη επιλέξεις να κάνεις ότι τραγουδάς .

Στου μηδέν τα μεγέθη , εξισώσεις δέν βλέπεις

στο f φεύ του όποιου άγνωστου, λαμπάδα για το διάβα σου , αενάως να διαφεύγεις . Ανθροπόμορφα όλα , πυρ καρμανιόλα , μείζονες λατρείες και στρες,

έκσταση στην άσφαλτο, λανθάνουσες ημέρες .

Αιμοδότες πατέρες , ζωογόνες μητέρες , μα οι απόγονοι δεν το τολμούν,

προτιμούν ασύλληπτοι στο έρεβος στο χάος.

Στα λιβάδια σκέπτομαι ότι η άνοιξη ελπίζει,

συνδιαλέγομαι και απορώ , θάμαι και αύριο ο ίδιος εγώ ,

να πορεύομαι να τραγουδώ , να βολεύομαι στον κόσμο αυτό .