Δραπετεύει με φευγαλέες ματιές προς τα πίσω , το τοπίο , με κλασσική διακριτικότητα .Χiμάει αγέρωχο το όχημα με τους επιβάτες του, με βρυχηθμούς σιγουρα ακατανόητους
προς το πολλά υποσχόμενο μέλλον , ενώ συνθλίβονται σε αεικίνητα σχήματα ,
κόντρα στο παρμπρίζ , οι ανοιξιάτικες σταγόνες της ευωδιαστής βροχής .
Τ`άγρια λουλούδια , πολύχρωμος τάπητας ν`αναπαυθείς .
Καταπράσινος ο λόφος , φοράει περήφανος γιά στέμμα το φρούριο.
Ντυμένα τα τείχη του με μούσκλια , σαλιγκάρια και λειχήνες αντέχουν .
Η παλιά αίγλη έχει πιά χαθεί μαζί με δούλους και άρχοντες .
Τα μουσκεμένα λιβάδια εισβάλουν στα ρουθούνια μας .
Μας πλημμυρίζει το άρωμα του φασκόμηλου και της ρίγανης ,
σε μείγμα , που εμπλουτίζεται ερωτικά με θυμάρι , ρετσίνι και μέντα.
Το αίμα καλπάζει.Οι αισθήσεις είναι απολύτως βέβαιες .
Είμαστε ζωντανοί ! ! ! !
