ΤΑ ΑΝΘΙΣΜΕΝΑ ΓΕΡΑΝΙΑ

Αγγίζω την δειλή υγρή παλάμη μου , τολμηρά ,
στο στλιπνό σώμα μιάς φωνακλούς καμπάνας ΄
απ`εκείνες , πού μεταμορφώνονται σε ντελάληδες,
πάνω απ`τον Ισθμό και την Αρχαία Δίολκο ,
απ`του όσιου Πατάπιου την κρεμαστή ιερά μονή ,
με φόντο : Κεχριές , Κόρινθο , Σελιανίτικα , Αίγιο ,
και η παλάμη μου κολλάει βεντούζα στο σίδερο .
Θερμοκρασία περιβάλλοντος : Μηδέν βαθμοί Κελσίου .

Η ορατότητα διαυγής σε φυσικό γεωπολιτικό χάρτη
απ`τις πηγές του Λουτρακίου , στην Ζήρεια μέχρι Αρτεμίσιο.
Ξερό ψωμί , καφές πικρός , γαλάζιος ουρανός ,γαλήνιος.
Το λουκούμι λιγώνει . Με ισορρόπησαν τ`ανθισμένα Γεράνεια .
Ο τέτερτος κι`ο πέμπτος αιώνας δρασκέλισαν προς την ιστορία ,
όπως οι όποιοι ξεχασμένοι προηγούμενοι και επόμενοι ,
σαν τον δέκατο τρίτο πρός τον μεσαίωνα , σαν τον εικοστό ,
και τώρα στην αυγή του εικοστού πρώτου προσκυνάμε μετέωροι
το άγαιο σκήνωμα , ενδεδυμένο στωϊκά , γήϊνα άμφια .