ΕΥΤΥΧΕΙΣ << ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ >>

Μπορεί να μη θυμάμαι πότε πρωτοπάτησα τα χώματα του πατρικού μου χωριού στην Κρήτη - το υγράνεμο θροΪζον Σπήλι - αλλά οι συριστικές κελαριστές μνήμες , ευωδιάζουν κυριαρχικά το άρωμα του ψωμιού και του ντάκου , πού μούδινε με χαμόγελο η φουρνάρισα και χώραγε δε χώραγε στην παιδική μου αδύναμη αγγαλιά , τα κατάφερνα να το πάω ψηλά στο πανωχώρι στη Γιαγιά Ευαγγελία , {( πού με υποδεχότανε με << εκείνο >> το χαμόγελο και προσφωνούσε , με την γλυκειά φωνή της , το όνομά μου , )} βαδίζοντας προσεχτικά στο ανέμελο στλιπνό φιλικό καλντερίμι , ανεβαίνοντας τα μακρυά - καλλιτεχνικά χτισμένα - σκλοπατια του , με την μαστοριά του τεχνίτη και την αγάπη γιά την τέχνη του .
Ενώ περπάταγα και πότε - πότε έκανα καί κάποιο τσαλιμάκι - σαν διασκευασμένη κίνηση << πεντοζάλης >> - αισθανόμουνα να πεταρίζει - να κραδάζει - κάτι μέσα στο στήθος μου και νομίζοντας ότι μπορούσε να είναι ζουζούνι , ή κατι άλλο , ανησυχούσα στιγμιαία, επειδή δεν προλάβαινα να συνειδητοποιήσω αμέσως ότι η ευτυχία , μόνο , έχει το ευγενές προνόμιο να παράγει αυτό τον ζωογόνο κραδασμό στο στήθος .
Η ευτυχία μας επισκέπτεται συχνά και ειδικά τότε πού είμαστε παιδιά και την δικαιούμεθα , μιά και όταν είμαστε παιδιά δεν έχουμε εμπλέξει το ειδικό αισθητήριό μας , που έχει την ιδιαιτερότητα << να κόβει και να ράβει >> χωρίς να αιμοραγεί , με ακατανόητους εσαεί κώδικες , τους οποίους , εντούτοις , ασπαζόμαστε και όταν μετά ασπαζόμαστε δεν πεταρίζει τίποτα πιά μέσα στο στήθος μας .