IF WE MAY

The show is on.

Life performs simple tricks.

We should participate solving them.

If we may .

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Την καμπούρα μου φορώ , βαδίζω στην πλατεία

και είμαι στα πόδια σταθερός , μα τρέμω τόση αλήθεια .

Συνθήματα βογκούν από παντού και σέρνονται στίς ασφάλτους,

τόσους κόσμους χρώματα τους βλέπω μαύρους άσπρους .

Μας είπαν παραμύθια με υπογραφές .

Τα άρματα τα είδα μ`ατσάλινες οπλές .

Κρατούν όμως τα όνειρα , το ίδιο κι`οι ψυχές .

Την καμπούρα μου τραβώ και την ξεριζώνω

και με τα πόδια ανάλαφρα ζυγώνω και ζυγώνω .

Τη σημαία πού φορώ την λένε ελευθερία ,

Ξέρουν να την κραδαίνουν τα μωρά , έν`άντερο απ`τη μήτρα .

Εσύ είσαι ότι είσαι και όχι ότι έγινες .

Τό ένστικτο οπλίζει συνείδηση καρδιές .

Πύρωσε πιά ο ήλιος και σκάει θές δεν θές .

YOU SEE ................!

ΔΡΑΠΕΤΕΣ ΣΤΗ ΚΛΕΨΥΔΡΑ

Στά πιό αγνά , αλλά υπό αίρεση αθώα , οράματά μας , εμπλέξαμε εθελοντικά

τα ψηφιακά μας αχνάρια με την βιολογική μας ταυτότητα ,

καταχωρημένοι σε γλώσσες μηχανής ,

βοώντες ακατανόητα βουητά ,

μέσα στις ερήμους των υπερπληθυσμένων μας φυλακών ,

μη τολμώντας πλέον να κρούσουμε τα βουβά ακρωτηριασμένα ρόπτρα .

Διερωτήθηκα επανειλημμένα ,

καθώς οι κόκκοι της άμμου στριμώχνονται στην κλεψύδρα

προσδοκώντας να δραπετεύσουν από την στενή δίοδό της ,

άν οι ποιητές χωρούν στην ροή τους.

NO MIRACLE EVER LASTS

Before we `ve been so selfish ,

before we `ve been such arrogant liars ,

before we `ve been causing damages bilateral,

we have been blazing stellardust in speed ,

captured eventually and chained,

transfigured divinelly in brains ,

in bones and nameless names

and hearts
and since then

no miracle ever lasts .

ΟΜΩΣ

Βουερά τα σήμαντρα , συγκρουόμενα με τις κραυγές του Εγγέλαδου .

Τα παραγόμενα άτακτα, άρυθμα , άναρθρα ,εκρηκτικά ουρλιαχτά τους δεν ακούγονται .

Και να ακουγόντουσαν όμως , ουδείς εχει επιζήσει ,

ώστε με το προειδοποιητικό σήμα τους να τρέξει να σωθεί .

ΔΕΝ

Τα καλοκαιρινά ταξίδια δεν μας τέλειωσαν, μόνο , για να ξαναρχίσουν με παραλλαγές .

Τα βουερά μελίσια δεν αναγεννήθηκαν , μόνο , γιά να μοσχοβολήσει το άρωμα του μελιού.

Οι αρχαίοι ύμνοι των φαλαινών δεν άδονται , μόνο , γιά να λειτουργήσει ο προσανατολισμός .

Οι αρχιμάστορες των μυθικών ακροπόλεων δεν έκτισαν , μόνο , Δαιδάλους και Παρθενώνες .

Οι διαχρονικοί αλέκτωρες δεν ελάλησαν , μόνο ,για την εκκίνηση των φωτεινών ακτίνων του ήλιου .

Η υποσχεθείσα αγάπη με την οποίαν , ενδεχομένως , μας περιβάλλουν, δεν είναι , και δικαίως , μόνο γιά μάς .

WE STILL KEEP OUR HOPES

Whatever significant colors and shapes it is dressed in ,
only the meaningless love of the few , makes it absolutely meaningfull
the fact, that since it is still here ,we still keep our hopes ,
that the life chain may survive the didasters we put it in .

ΑΦΟΥΓΓΡΑΖΟΜΑΙ

Αφουγγράζομαι μαλλον πολύ προσεκτικά , διότι όλο και διατηρώ ζωντανή την ελπίδα ,

πώς είναι ακόμη και τώρα , που όλες οι πόρτες είναι ερμητικά διπλοαμπαρωμένες ,

ενδεχόμενο ,να διαβάζουμε μικρά η μεγάλα κείμενα , αποστασιοποιημένοι από την βάρβαρη

βεβήλωση της δυνατότητάς μας να μετερχόμεθα συνειρμούς γιά να επικοινωνήσουμε ।

Πόσο ελπίζω να είμαι κουφός , και γιά αυτό δεν ακούω , παρά να μην υπάρχει τίποτα να ακούσω .

Α Ρ Α Γ Ε !

Να το θυμάσαι ποιοί λυγμοί ήσαν πιό υγροί,
και ποιές χαρές ντυμένες πιό μασκέ.
Ποιές προσβολές σταθμοί σαν φυλακή,
και ποιές πληγές χαμένες οι μισές.
Μη λησμονάς ποιοί οι σοφοί και ποιοί οι ανθρωπιστές,
και ποιοί τσακίζαν κόκκαλα και λένε τώρα ευχές,
και πόσο λάμπει η ομορφιά του < τάδε > απλανούς ,
μιάς και μαντεύεις έντρομος ύποπτους οιωνούς.
Πήδα βρε πήδα ! Άραγε το ζείς αυτό πού ζείς΄,
ή πήδα και πήδα ισορρόπησες μεταίωρος και σύ.
Μεταίωρος κι` αθάνατος σ`επάλξεις βιβλικές ,
σαν άρχοντας αιώνιος στου κόσμου τις σκεπές,
σαν δούλος απειθάρχητος στις δέκα εντολές!
Σαν να λυπ'ασαι , που σαν τέρας, που είσαι, σε μισώ,
και σαν βραδύγλωσσος αρθρώνω το ερωτηματικό :
Τί μ`απειλείς , πώς το τολμάς αυτό .
Γιατί είσαι σύ και όχι εγώ ο αθάνατος .
Κύμα στο κύμα άραγε θ`αντέξει το σκαρί΄
Κύμα στο κύμα άραγε με πνίγει αυτό ή εσύ .

ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Ανεμόεσσες ζωντανές εικόνες πλημμυρισμένες με τους συριστικούς ή υπόκωφους ήχους -τρυγμούς , τις ανάσες- μελωδίες , πού παράγονται αφειδώς από το χαρωπό αγγάλιασμα των ευλίγιστων σταχυών , από τις θωπείες των ανέμων στα δαιδαλώδη σχήματα των λυγερών κλαριών των δένδρων , από τους πομπώδεις παφλασμούς των αεικίνητων κυμάτων στα βότσαλα , στις αμμουδιές ,στα βουερά σπήλαια , στά μυρωδάτα φαράγγια

Οδοιπορικές διαδρομές στά σιγμοειδοέρποντα υγρά μονοπάτια των πεδιάδων , των λόφων , των ευωδιαστών δασικών διαδρομών ,των χορταριασμένων κάστρων , ανάμεσα στα αγουροξυπνημένα σαλιγγάρια , τις παγγιασμένες πέρδικες , τα βιαστικά τρυγόνια μέσα στα ανθισμένα λιόδενδρα των προσιτών και μή οροπέδιων , με παρέα τον παιανίζοντα μουσικό οργασμό του ξύλινου ευθύαυλου στον ρυθμό των ασκήσεων αναπνοής , σε συνήχηση με το γάργαρο κελάρυσμα των παιχνιδιάρικων ρυακιών και το απαστράπτον κουρτάλισμα των γελαστών καταρρακτών ,σε ανώνυμους ή επώνυμους γκρεμούς , είναι το αναπαυτικό όνειρο , είναι το ιαματικό όραμα , είναι το αιώνιο κύκνειο άσμα της φύσης ।

ΑΣ ΠΟΥΜΕ

Λάμνοντας μονόπλευρα μονόκοπες λέμβους ,
περιστρεφόμαστε ( πέριξ του εαυτού μας δηλαδή )
ιδιαιτέρως περιαυτολογώντας δυστυχώς ,
και αυτοονομαζόμενοι κορωνίδα της δημιουργίας
παράγουμε , ασύδωτα , λάθη και παραλήψεις ।
Καί πώς και πότε αποδεικνύονται τα λάθη αυτά !
Να ερωτήσουμε τού δικαστές του Σωκράτη ή και τον ίδιο , ας πούμε ।
Να ακούσουμε τον Πάπα να ζητάει συγνώμη γιά τις σταυροφορίες , ας πούμε !

Να διαβάσουμε τι συνέβει διαχρονικά στο νησί Δήλος !
Να θυμηθούμε ποιά μέρα και από πού άρχισε η Ελληνικη επανάσταση του 1821 !
Να διερωτηθούμε γιατί βραβεύτηκαν με Νόμπελ ο Μπεκερέλ και οι Κιουρί , ας πούμε !
Να ερευνήσουμε τι συνέβη με τον ερευνητή , επιστήμονα Βίλχελμ Ράϊχ , ας πούμε !

MUTENED

Mutened unwillingly and by suspicius methods ,
still we share the same air ,water, enviroment ,
poluted by all of us eventually, though we do claim
that we ourselves are totaly innocent .
Fires in the already dying forests are wildly dancing
while we speak about us , being eager to repent .
Oosing out death of all the gutters we have been building
in the oceans and underground is innocent as we are .
Someon resigns from his throne out of guilt
and the throne is given to someone else
who will not do the same insalting mistake
Six billion - human like - residents on the globe
and many trllions the numbers of other species
shall not be spared from the galloping disaster
that knoks the door not out of politness.
Fare well to the grreenfields and to you all .

ΤΙ३० ΤΙ४० ΤΙ५० ΤΙ६० ΠΑΡΕΛΑΥΝΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΕΟΤΗΤΑ

ΤΙ३० TI40 TI50 TI60 ΠΑΡΕΛΑΥΝΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΕΟΤΗΤΑ । ।

Πρόκειται γιά υβριδικά - αυτοκίνητα μοντέλα - σε πολλά εκατομμύρια εκδόσεις । ( ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΘΕΙ ΚΑΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕΙ ΤΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΧΙΟΥΜΟΡ

Εσύ που έχεις - στην απόλυτη , σχεδόν , κυριότητά σου - ένα τέτοιο ΤΙ३० ήΤΙ40 μοντελάκι ΤΟ ΟΠΟΊΟ ΣΟΥ ΕΠΙΤΡΈΠΕΤΑΙ , να το αλλάξεις ΜΕ ΔΥΣΒΑΣΤΑΧΤΟ ΚΟΣΤΟΣ , θέλεις δεν θέλεις όμως ( ως πρός το κόστος εννοώ ) , με ένα μοντελάκι πιό προηγμένο ΤΙ50 , ΑΛΛΆ ΜΌΝΟ ΑΦΟΥ περάσουν 10 ολόκληρα χρόνια , και άντε μετά να περιμένεις ακόμα 10 χρόνια να δικαιούσαι να το αλλάξεις με το μοντελάκι ΤΙ60 , πού ομολογώ , οτι δέν τα φτιάχνουν πιά και από τα καλύτερα υλικά , αλλά ΝΑ ! πού στοιχίζουν όλο και ακριβότερα .

Προσδοκώ , εύχομαι , ελπίζω και σπρώχνω , όπως - όπως , τώρα πού ο κάθε ένας μας μόλις απέκτησε με τόσους κόπους , και θυσίες , αλλά και με τόσο μεγάλο κόστος , το νέο μοντελάκι του , να έχουμε , το ανάλογο θάρρος να προβαίνουμε στις αντίστοιχες θυσίες, κόπους και καταβολή του κόστους , ώστε να πάρουμε στό μέλλον κανένα - δύο ή τρία μοντελάκια ακόμα , με το καλό και παραπάνω δηλαδή .

Τολμάω να νομίζω , αφού διάβασα το ως άνω ευφυολόγημά μου αρκετές φορές , ότι το εμπεριεχόμενο χιούμορ ειναι αναγνώσιμο με χαμόγελο , που διαπίστωσα ότι είχε το πρόσωπό μου , από την παρατήρηση της υπαλλήλου δίπλα μου , πού επεσήμανε ¨: Μπά ! ΚΎΡΙΕ , ΠΏΣ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΆΤΕ , δεν μας έχετε συνηθίσει σε χαμόγελα .

ΤΗΣ ΛΗΘΑΡΓΟΓΕΝΝΗΤΗΣ ΜΥΡΟΒΟΛΟΥ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Μετουσιωμένος στο ευωδιαστό απόσταγμα της ληθαργογέννητης μυροβόλου φαντασίας
δρασκελίζω , όλος χορευτική ευκινησία και ιαματικές ιαχές και δραματική λατρεία όλος ,
τους προσήλιους , απαστράπτοντες έγχρωμη βιβλικότητα και δέος , νεαρούς αγρούς ,
όπως αναπαράγονται νοσταλγόντας τούς μύθους των θεατρικών δρώμενων του Θορικού .

ΑΣ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ

ΣΑΝΤΟΡΙΝΙ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΥΡΕΙΕΣ - ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ - ΓΩΝΙΕΣ

ΕΥΤΥΧΕΙΣ << ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ >>

Μπορεί να μη θυμάμαι πότε πρωτοπάτησα τα χώματα του πατρικού μου χωριού στην Κρήτη - το υγράνεμο θροΪζον Σπήλι - αλλά οι συριστικές κελαριστές μνήμες , ευωδιάζουν κυριαρχικά το άρωμα του ψωμιού και του ντάκου , πού μούδινε με χαμόγελο η φουρνάρισα και χώραγε δε χώραγε στην παιδική μου αδύναμη αγγαλιά , τα κατάφερνα να το πάω ψηλά στο πανωχώρι στη Γιαγιά Ευαγγελία , {( πού με υποδεχότανε με << εκείνο >> το χαμόγελο και προσφωνούσε , με την γλυκειά φωνή της , το όνομά μου , )} βαδίζοντας προσεχτικά στο ανέμελο στλιπνό φιλικό καλντερίμι , ανεβαίνοντας τα μακρυά - καλλιτεχνικά χτισμένα - σκλοπατια του , με την μαστοριά του τεχνίτη και την αγάπη γιά την τέχνη του .
Ενώ περπάταγα και πότε - πότε έκανα καί κάποιο τσαλιμάκι - σαν διασκευασμένη κίνηση << πεντοζάλης >> - αισθανόμουνα να πεταρίζει - να κραδάζει - κάτι μέσα στο στήθος μου και νομίζοντας ότι μπορούσε να είναι ζουζούνι , ή κατι άλλο , ανησυχούσα στιγμιαία, επειδή δεν προλάβαινα να συνειδητοποιήσω αμέσως ότι η ευτυχία , μόνο , έχει το ευγενές προνόμιο να παράγει αυτό τον ζωογόνο κραδασμό στο στήθος .
Η ευτυχία μας επισκέπτεται συχνά και ειδικά τότε πού είμαστε παιδιά και την δικαιούμεθα , μιά και όταν είμαστε παιδιά δεν έχουμε εμπλέξει το ειδικό αισθητήριό μας , που έχει την ιδιαιτερότητα << να κόβει και να ράβει >> χωρίς να αιμοραγεί , με ακατανόητους εσαεί κώδικες , τους οποίους , εντούτοις , ασπαζόμαστε και όταν μετά ασπαζόμαστε δεν πεταρίζει τίποτα πιά μέσα στο στήθος μας .

ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΜΕΝΑ ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ ΥΓΡΑ ΛΙΒΑΔΙΑ

Η δεμένη απο τη μαμά λευκοκόκκινη κλωστή στον καρπό ,σημαίνει Μάρτης .

Οι φωλιές των ταξιδιάρικων χελιδονιών γεμάτες νεαρά τιτιβίσματα .

Τα ματάκια της αγράμπελης και του χιώτικου γιασεμιού ξυπνούν .

Οι καλλίφωνες μελωδικές δεήσεις των αηδονιών μας νανουρίζουν .

Ολοζώντανα τα εκκολαπτόμενα πολύχρωμα υγρά λιβάδια .

Η δειλά ενσκύπτουσα άνοιξη ευωδιάζει , άδουσα στο ουράνιο τόξο .

Επαφιέμεθα στό κάδμιο της παπαρούνας , στά ιώδες του κυκλάμινου ,

στά θειάφι της μαργαρίτας , στο ζωντανό χρυσάφι του χρυσάνθεμου

και σε κάθε ταπεινό αγριολούλουδο , πού κοσμεί ακόμα την άνοιξη ,

γιά να αισθανθούμε , αν μας πρέπει , πιό κοντά ο ένας στον άλλο ,

ώστε μαζί να ταχθούμε στην προστασία του περιβάλλοντος ,

πού όλο και πληγώνουμε ...........

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ

Τυρανιόντουσαν οι σκλάβοι σ`οχετούς και σε αμπάρια

κι` οι αρχόντοι τους πουλάγαν και τους αγοράζαν.

Κι`οι ευθείες κι` οι γωνίες και οι κυκλικές πορίες

δεν διακρίνονταν ν` αλλάζουν πίσω από τις παρωπίδες .

Άχ , μέσα στης νιότης τους παλμούς , όταν το πάλεβες

και από την χαίτη σαν άτι ανήμερο το άδραχνες
και δισταγμούς και απερισκεψίες διέφευγες
δεν φανταζόσουν , πώς μεσ`τους ρόλους τη ζωή σου μάσαγες .
Σοφός νά`σαι τώρα να κλαίς , κατάρες ιερές
νεκρές απειλές ,πού νάτες ζωντανές σαν χθές .
Γύρω - γύρω απ` το μαγκανοπήγαδο
Πίσω - πίσω απ` τα κουπιά .
Μέσα - μέσα στ`αλεξίσφαιρο γιλέκο του φονιά .
Τραγουδούσανε οι σκλάβοι σε διαλέκτους τους ρυθμούς τους ,
αγνοώντας την κλοπή τους και την κωδικοποίησή τους
και με τόνους τώρα και με παύσεις και με κάτι επαναστάσεις ,
τραγουδάνε διχασμένοι εκφυλομεταγλωτισμένοι .
Άχ , μέσα στον ρόγχο σου θαρείς πώς το κατάλαβες
και θάθελες πολύ - πολύ θα τόθελες να τ` άλλαζες ,
αυτό το κάτι , πού μιά ιστορία το αίμα σ` άρμεγε .
Μα τόσους ρόλους μυρικάζοντας δεν άντεξες
και πρίν να δύσεις μόνος , ρωτάς , διδάσκεις με κραυγές ,
πώς οι πρώτες ριπές του άτρωτου χθές μας καίνε .
Κάτω - κάτω από το πεντάγραμμο , καθώς τυφλός ο οπλισμός .
Μέσα - μέσα στο κλειδί του ρόλου κι` η ύφεση καυμός .

ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΤΗΚΑΝ

Καταδικάστηκαν τα αισθήματα και τα συναισθήματα και οι χρήστες τους.
Επιβραβεύτηκαν οι Πολιτικοί , Στρατιωτικοί και Θρησκευτικοί αρχηγοί .
Ειδικά συμβούλια αποφάσισαν με την αυθεντία τους τους πολέμους .
Οι νικητές οδήγησαν τούς θανατηφόρους θριάμβους τους με τις σχετικές ιαχές.
Τα υποζύγια ,ευγενή και μή , καθώς και οι συρόμενοι αιχμάλωτοι , θέαμα .
Οι εκατόμβες κεφαλών παρά την αγριότητά τους και την δυσωδία τους , τρόπαιο .
Οι νικητές , με επίσημες πομπώδεις τελετές, έθαψαν τους νεκρούς τους ήρωες .
Παρόντες και οι σακατεμένοι ζωντανοί ήρωες τιμώμενοι επικά , μεγαλοφώνως .
Τα ρακένδυτα πλήθη ουρλιάζουν μέσα στη μέθη της νίκης και του κομπασμού .
Το πανδαιμόνιο των εκκωφαντικά θορυβωδών δρώμενων εξαφανίζεται ολοσχερώς .
Ο εγκέλαδος τίναξε την βουερή χαίτη του σβήνοντας παντελώς τα γεγονότα .
Η τελευταία χιλιετία της αυτοκρατορίας ανακατεύτηκε με το παρόν ανεπιστρεπτί .
Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ανασκάπτουν στα σκουπιδια του χρόνου το παρελθόν.

ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ 1968 - 1970 - 2003

Στό Κοιμητήριο του χωριού μος , αναπαύεται η Εαυαγγελία , πού γέννησε γύρω στο 1910 με 1920 στο πανοχώρι τον Στέφανο , την Μαρία ,την Στελλα , την Κατίνα , την Παγώνα και την Ειρήνη .
Ο Στέφανος πήγε στην Αθήνα από 10 χρονών να δουλέψει , μιά και τον Σήφη , τον πατέρα του , τον πλάκωσε , νέο , ένας βράχος πού έσκαβε από κάτω του για να μαζέψει καλό χώμα γιά τον κήπο του , και τον πήγανε στην χαροκαμένη Ευαγγελία πεθαμένο πανω σε μιά σκάλα.
Ο παρέρας μου Στέφανος παντρεύτηκε τη μάνα μου στην Αθήνα το 1946 , όπου και πέθανε νέος , λόγω κακοποιημένης υγείας ως θύμα πολέμου το 1966 και θεωρήθηκε σκόπιμο , και ίσως σωστό , τότε , από τους εξ αίματος συγγενείς να μή μαθει η χαροκαμένη Ευαγγελία τον θάνατό του .
Η μάνα μου Βικτωρία έστελνε κάθε μήνα γράμμα στην Ευαγγελία μέχρι τον θάνατό της το 1970 ,με τον γραφικό χαρακτήρα του πεθαμένου Στέφανου στέλνοντας μαζί με την αληθινή αγάπη της γιά την Ευαγγελία , αληθινα μεν , του πεθαμένου όμως γιού της Στέφανου , λόγια και λίγα χρήματα , όπως πράγματι έκανε ο Στέφανος , όταν ήταν ζωντανός .
Οταν πέθανε η Ευαγγελία πλήρης ημερών , εγώ, η Κατίνα και η Ειρήνη προκειμένου να συμμετάσχουμε στο κλαμα και στο μοιρολόϊ , ξεκινήσαμε μεν εγκαίρως , αλλά στο Αεροδρόμιο , κρίνοντας απο΄το αποτέλεσμα , ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΤΩΝ 4.00 ΜΜ γιά Ηράκλειο , ώστε να φθάσουμε στα Χανιά στις 9,00 μμ με το επόμενο αεροπλάνο , να θεωρήσουν οι αδελφές , θείες μου σκόμιμο να μας αφήσει το Ταξί μετά από την εισοδο στο καλνερίμι για το Πανωχώρι , ώστε να πάμε πιό γρήγορα αντί απο το καλνερίμι , από το δασάκι με τις ελιές και έτσι , περίπου 11.00 μμ στα μαύρα σκοτάδια της ερημιάς , ανηφορίζοντας τον λόφο ανάμεσα στις ελιές ( στο όρος των ελαιών ) μας πιάνει << Μιά Λιβανέ >> όπως επαναλαμβάνανε οι δύο αδελφές , ώστε πνιγμένοι από την υπερβολική μυρωδιά του Λιβανιού , οπισθοχωρήσαμε γιά λίγο , μονολογώντας , ότι από το σπίτι της Γιαγιάς φθάνει η << Λιβανέ >> σαν παχύ σύνεφο καπνού στον λόφο και μόλις πείραμε δυό καλές φρέσκες ανάσες τα καταφέραμε και περάσαμε μέσα από την << Λιβανέ >> και φθάσαμε στο σπίτι της Γιαγιάς Ευαγγελίας , όπου γινότανε το μοιρολόϊ ΚΑΤΆ ΤΑ ΈΘΙΜΑ .
Κατά την νεκρώσιμη τελετή την άλλη μέρα , στον Ιδιωτικό τάφο της Ευαγγελίας, με συγκινιτική παρουσία όλων των συγχωριανών άνοιξαν το φέρετρο και δεν ήταν μόνο δική μου η εντύπωση ότι το πρόσωπο της Γιαγιάς Ευαγγελίας φεγγοβολούσε λευκό φώς , διότι ακουγότανε κατ επανάληψη από τους παρισταμένους << Θαύμα - - Θαύμα ! Είναι άγια η Ευαγγελία >>
Αργότερα στην κουβέντα στον Καφέ η θεία Κατίνα και η Θεία Ειρήνη , αλλά και εγώ εξιστορώντας με όλες τις λεπτομέρειες το συμβάν της νύχτας με την << Λιβανέ >> στον λόφο , αφ`ενός μας εξήγησαν ταπεινά ότι << Η Λιβανέ >> δεν ηταν δυνατόν να παράγεται από καπνό λιβανιού διότι Λιβάνι κάιγεται Μόνο Μέχρι την Δύση του Ήλιου , και επομένως , είπαν , ότι ήταν και << Η Λιβανέ >> Θαύμα , και ότι η Ψυχή της Μάνας - Γιαγιάς Ευαγγελίας μας παρουσιάσθηκε με την μυρωδιά του Λιβανιού στον ερημικό νυχτερινό μας ερχομό και για να μας καλωσορίσει , αλλά και ( με την πολύ έντονη μυρωδιά του Λιβανιού ) να μας δηλώσει , όπως ο Ιησούς στις << Μωρές Παρθένες >> , ότι δέν έπρεπε ούτε να της λέμε ψέματα και να της κρύβουμε τόσα χρόνια τον θάνατο του Στέφανου , διότι είχε δικαίωμα και υποχρέωση σαν μάνα του να τον κλάψει και να τον ξεπροβοδίσει γιά τον άλλο κόσμο κατά τα έθιμα , και ότι δεν έπρεπε να αργήσουμε , διότι ούτε εμείς ήμασταν εκεί στην ώρα μας γιά να την κλάψουμε και να την ξεπροβοδίσουμε γιά τον άλλο κόσμο .
Το γεγονός αυτό μου δημιούργησε τόσες ενοχές , όσες φαίνεται , πάλι απο το αποτέλεσμα , ώστε πέρασαν 33 ολόκληρα χρόνια γιά να τολμήσω να έλθω στην Κρητη , να προσκυνήσω στον τάφο της (( που μου τον είχε επιδείξει όταν τον έχτιζε το 1968 , λέγοντάς μου ότι τον έχει κανει στεγανό << γιά να μή κρατώ ομπρέλλα και στον άλλο κόσμο >> όπως ακριβώς μου είπε , καθώς και να πάω στο σπίτι της , και να αγγίξω τις ίδιες παλαιές πόρτες , τις σκάλες , την ταράτσα , πού ίσως ακόμα να κρυβότανε κάποιο κύταρό της .